اثر بازدارنده خوردگي بر روي مقاومت به خوردگي فولادهاي الكتروگالوانيزه خالص و نانوكامپوزيتي

روي به عنوان ماده فلزي با مورفولوژي قابل كنترل، به طور گسترده براي گالوانيزه كردن صفحات فولادي با مساحت زياد، استفاده مي‌شود. در اين مطالعه، رسوبدهي الكتريكي روي خالص بر روي زيرلايه ي فولاد كربني (st37)، با پتانسيل و دانسيته جريان مشخص از حمام سولفات انجام شد و سپس رسوبدهي الكتريكي پوشش‌هاي كامپوزيتي (Zn-SiO2) حاوي غلظت هاي مختلف SiO2 بر روي زيرلايه فولاد با استفاده از حمام الكتروليت انجام گرفت. هدف اصلي اين پروژه، جايگزيني روش گالوانيزه گرم با گالوانيزه الكتريكي به منظور كاهش ضخامت پوشش و همچنين رفع مشكل ناحيه متاثر از گرما ناشي از گالوانيزه گرم و افزايش بيشتر مقاومت به خوردگي پوشش الكترو گالوانيزه با استفاده از نانوذرات سيليكا است. خصوصيات پوشش با استفاده از ميكروسكوپ الكتروني روبشي FESEM، دستگاه پراش پرتو ايكس XRDو مطالعات الكتروشيميايي با استفاده از روش امپدانس الكتروشيميايي و پلاريزاسيون پتانسيوديناميكي در محلول 5/3 درصد وزني NaCl در حضور و عدم حضور بازدارنده‌هاي خوردگي صورت گرفت. مورفولوژي بدون ترك براي همه پوشش‌ها بيانگر اين است كه تركيب سيليكا منجر به اصلاح بلورهاي روي در زمينه پوشش شده است. اندازه‌گيري‌هاي پلاريزاسيون پتانسيوديناميكي به وضوح نشان داد كه تمام پوشش‌هاي كامپوزيتي Zn-SiO2 مقاومت به خوردگي بالاتري از خود نشان مي‌دهند و ميزان خوردگي پوشش با استفاده از پوشش كامپوزيتي (Zn-SiO2) و در حضور بازدارنده‌هاي خوردگي به ميزان قابل توجهي بهبود يافته است.