تاثير ميكروسيليس، الياف پلي‌پروپلين و اندازه‌ي سنگ‌دانه‌ها بر خواص بتن تراوا

با توسعه‌ي شهرها و جاده‌ها، سطوح نفوذناپذير به طور چشم‌گيري افزايش داشته است. اين موضوع مي‌تواند منجر به كاهش تبادل آب و انرژي در لايه‌هاي مختلف روسازي شود و در نتيجه به مشكلات زيادي همچون شكل‌گيري سيلاب‌هاي بزرگ و افزايش اثر جزيره‌ي گرمايي شهري دامن زند. بر اين اساس، براي جلوگيري از اين مشكلات، اجراي روسازي‌هاي نفوذپذير پيشنهاد شده است كه يكي از مهم‌ترين آ‌ن‌ها، روسازي با بتن تراوا است. بتن تراوا ريزدانه ندارد و داراي منافذ به‌هم‌پيوسته است. البته به دليل وجود اين منافذ، مقاومت بتن تراوا نسبت به بتن معمولي كمتر است و نمي‌توان از آن در تمامي سطوح استفاده نمود و تنها در سطوح با بار ترافيكي كم كاربرد دارد. تحقيق‌هاي زيادي بر روي خواص هيدروليكي و چگونگي افزايش مقاومت مكانيكي بتن تراوا انجام شده است و مواردي همچون اندازه‌ي سنگ‌دانه‌ها و استفاده از الياف و ميكروسيليس مورد بحث بوده است. در اين تحقيق تاثير الياف پلي‌پروپلين به اندازه‌ي 5/0 درصد حجم مخلوط، ميكروسيليس به ميزان 5 درصد وزني سيمان و محدوده اندازه‌ي سنگ‌دانه‌هاي بين 5/12 الي 5/9 ميلي‌متر و 5/9 الي 75/4 ميلي‌متر برروي بتن تراوا مورد بررسي قرار گرفت. نتايج آزمايش‌ها نشان داد كه استفاده از الياف موجب كاهش 64 درصدي در مقاومت مكانيكي و افزايش 37 درصدي در تخلخل و 20 درصدي در نفوذپذيري بتن تراوا شد. همچنين ميكروسيليس با افزايش حجم خمير، مقاومت بتن تراوا را افزايش داد (21 درصد) ولي منجر به كاهش 30 درصدي در تخلخل و 78 درصدي در نفوذپذيري آن شد . در نهايت نمونه‌هاي با سنگدانه‌هاي درشت‌تر، مقاومت كمتر و نفوذپذيري بيش‌تري (97/0 سانتي‌متر بر ثانيه) از خود نشان دادند..