تاثير پاشش ماده ي عمل آوري در مقادير مختلف بر تغيير رفتار ترك خوردگي ناشي از جمع شدگي خميري در مخلوط هاي بتني در شرايط محيطي سخت

ترك خوردگي مخلوط هاي بتني از جمله خرابي هاي شايع در سازه هاي بتني محسوب شده كه مي تواند منجر به شكست موضعي و كلي سازه گردد. ترك خوردگي ناشي از جمع شدگي خميري يكي از ترك خوردگي هاي شايع در سازه هاي بتني به خصوص ساز هاي بتني مسطح بوده كه در ساعات اوليه پس از ساخت بتن به وجود آمده و منجر به ايجاد خرابي در بتن مي گردد. استفاده از روش ها و مصالح نوين به منظور كنترل و كاهش اين نوع ترك خوردگي ها در شرايط محيطي سخت از نظر ترك خوردگي، به منظور افزايش دوام و عملكرد سازه هاي بتني اهميت پيدا مي كند. از اين نظر، تحقيق حاضر به بررسي تاثير پاشش ماده ي عمل آوري در مقادير مختلف بر تغيير رفتار ترك خوردگي ناشي از جمع شدگي خميري در مخلوط هاي بتني در شرايط محيطي سخت مي پردازد. ماده ي عمل آوري در مقادير پاشش 100، 200 و 300 گرم در متر مربع سطح سازه ي بتني در مخلوط بتني شاهد مورد استفاده قرار گرفت. ترك خوردگي ناشي از جمع شدگي خميري مطابق با روش استاندارد ASTM C1579 ارزيابي شده و با استفاده از تحليل تصاوير ديجيتال، متوسط عرض، طول و مساحت ترك خوردگي طرح هاي اختلاط بتن شاهد و حاوي ماده ي عمل آوري در مقادير پاشش مختلف تعيين شد. نتايج به دست آمده، حاكي از آن بود كه پاشش ماده ي عمل آوري و ميزان پاشش آن تاثير چشمگيري در كنترل و كاهش ترك خوردگي داشته به طوري منجر به كاهش متوسط عرض، طول و مساحت ترك خوردگي به ترتيب حداكثر تا ميزان 92، 90 و 96 درصد گرديد. اما، پس از پاشش ماده ي عمل آوري در يك ميزان مشخص (در اينجا 300 گرم در متر مربع)، روند كاهشي شدت ترك خوردگي ثابت مانده، در نتيجه ميزان پاشش 200 گرم در متر مربع، مقدار مناسب به منظور كاهش حداكثري شدت ترك خوردگي براي ماده عمل آوري مورد بررسي در اين تحقيق، در نظر گرفته شد. همچنين مشاهده شد كه پاشش ماده ي عمل آوري بر تغييرات طولي و عرضي ترك خوردگي تاثير محسوس داشته و منجر به كاهش هر دو متغير هندسي ترك خوردگي مي گردد.