بررسي تاثير انواع الياف (تفكيكي و تركيبي) در خواص مكانيكي روسازي بتني ECC

استفاده از بتن در روسازي متداول است. يكي از روسازي‌هاي متداول، روسازي بتني غير مسلح درزدار (JPCP) مي‌باشد كه در آزادراه‌ها با ضخامت در حدود 30 سانتي‌متر و در سطوح پروازي فرودگاه‌ها با ضخامتي در حدود 40 سانتي‌متر اجرا مي‌شود كه ضخامت بالاي اين روسازي ممكن است موجب ايراداتي از جمله ترك خوردگي، افزايش تاب خوردگي و در نهايت منجر به بروز ناهمواري سطح گردد. با توجه به محدوديت‌هاي برخي از پروژه‌هاي خاص، نيازمند روسازي با ضخامت كم در حدود 5-7 سانتي‌متر خواهد بود. كامپوزيت سيماني مهندسي شده (ECC) نوعي بتن قابل استفاده در روسازي مي‌باشد كه با خواص مكانيكي بالا مي‌تواند جايگزين روسازي هاي متداول با ضخامتي كمتر شود. ECC نوعي خاص از بتن هاي اليافي توانمند (HPFRC) است كه از ويژگي هاي بارز اين نوع بتن مي‌توان به عرض كم ترك خوردگي، شكل‌پذيري، وزن كمتر، خود ترميم شوندگي، مقاومت فشاري و خمشي بالا اشاره كرد. در ساخت ECC از مصالح رايج ساخت بتن هاي اليافي مانند آب، مواد سيماني، ماسه، فوق كاهنده آب (HRWR) و الياف استفاده مي شود. در اين پژوهش با توجه به آزمونهاي مقدماتي ساخت بتن مشخص گرديد مي‌بايست مصالح درشت‌دانه حذف گردد. در اين تحقيق الياف پلي‌وينيل‌الكل (PVA) و پلي‌پروپيلن (PP) با نسبت 2% حجم مواد سيماني و تركيبي از هر دو با نسبت 1% حجم مواد سيماني، از سرباره به عنوان مواد شبه‌سيماني به نسبت حجمي يكسان با سيمان در طرح اختلاط به كار گرفته شده است. آزمايش‌هاي مقاومت فشاري، كششي‌، خمشي، سايشي و مدول الاستيسيته انجام شده است. نتايج نشان داد استفاده از الياف PVA مقاومت كششي و سايشي افزايش داده و استفاده از الياف PP باعث بهبود مقاومت فشاري، خمشي و مدول الاستيسيته را شده است. با توجه به مقاومت خمشي بالا اين نوع بتن و معيار طرح ضخامت روسازي بتني شاخص (DMR)، كاهش ضخامت روسازي بتني تاييد مي‌شود.