تاثير نوع فعالساز و ماده پايه بر دوام خميرهاي ژئوپليمري حاوي سرباره و رس كلسينه شده در محلول هاي اسيد سولفوريك و اسيد هيدروكلريك

امروزه بتن به عنوان يكي از پرمصرف‌ترين اقلام در سطح جهان شناخته مي‌شود. بنابراين، استفاده از منابع پايدار براي توليد بتن مي‌تواند مانع از آسيب رساندن به محيط زيست شود. به اين منظور در دهه‌هاي گذشته سيمان‌هاي ژئوپليمري به عنوان جايگزين سيمان پرتلند پيشنهاد شده‌اند. سيمان‌هاي ژئوپليمري، مواد آلومينوسيليكاتي هستند كه ضمن توليد گاز كربن دي اكسيد كمتر، به انرژي كمتري جهت توليد نياز دارند. همچنين اين مواد از دو جزء ماده پايه و محلول فعالساز قليايي تشكيل شده‌اند. در اين تحقيق با استفاده از سرباره كوره آهن‌گدازي و رس كلسينه‌شده به عنوان ماده پايه و محلول‌هاي سديم هيدروكسيد، سديم كربنات و سديم سيليكات به‌عنوان فعالساز، 27 طرح مخلوط خمير ژئوپليمري آماده و ساخته شد. براي هر ماده فعالساز، علاوه بر سه نسبت مختلف مقدار ماده جامد محلول فعالساز به ماده پايه (05.0، 075.0 و 1.0)، سرباره با سه مقدار مختلف رس كلسينه شده (0%، 10% و 20%) جايگزين شد. پس از عمل‌آوري نمونه‌ها به مدت 28 روز در آب و دماي محيط، نمونه‌ها در محلول هاي اسيد سولفوريك و اسيد هيدروكلريك غوطه‌ور شدند و ميزان دوام آن‌ها از منظر كاهش وزن مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان دادند كه به طور كلي، خميرهاي ژئوپليمري در محلول اسيد سولفوريك دوام كمتري نسبت به محلول اسيد هيدروكلريك دارند. همچنين مشاهده شد كه در بيشتر طرح‌هاي مخلوط افزايش مقدار رس كلسينه و نسبت مقدار ماده جامد فعالساز به ماده پايه با كاهش وزن بيشتر خميرهاي ژئوپليمري در محلول هاي اسيدي همراه است. علاوه بر اين، در حالي كه خمير ژئوپليمري ساخته شده با سديم هيدروكسيد بيشترين كاهش وزن را نشان دادند، خميرهايي كه با استفاده از سديم سيليكات ساخته شدند، كمترين كاهش وزن را پس از غوطه‌ورشدن در محلول هاي اسيدي داشتند.