تأثير سلاح‌هاي حرارتي با نانو مواد در جنگ‌هاي آينده

با توجه به گذشته تاريخي و تحقيقات صورت گرفته توسط محققان، در جنگ جهاني اول بيشتر از روش‌هاي مقابله مبتني بر مواد شيميايي استفاده‌شده است. سال‌ها بعد، جنگ جهاني دوم با شكوفايي دانشمندان همان عصر در حوزه بررسي دنياي اتم و مولكول و دسترسي به دنياي نانو مواد اهميت زيادي پيدا كرد. اگرچه در دهه گذشته مطالب زيادي در مورد نانوتكنولوژي نوشته‌شده است، اما در مورد وسايل يا روش‌هاي جنگ فردي حاوي نانو مواد بسيار كم‌تر نوشته‌شده است. در اين تحقيق به سه وسيله يا روش جنگ خاص كه از خواص نانو مواد استفاده مي‌كند، يعني سلاح‌هاي حرارتي با نانو مواد شامل گرماباريك، اپتوژنتيك و اصلاح ژنتيكي با روش علمي- مروري پرداخته مي‌شود. با بررسي دقيق كاربرد اين سه نمونه از كاربردهاي خاص نانو مواد در مراحل مختلف استفاده، روشن مي‌شود كه فضاي كافي براي درك و گنجاندن فناوري‌هاي جديد براي بهره‌گيري از خواص نانو مواد وجود دارد. اين تحقيق نه‌تنها براي «وسايل يا روش‌هاي جنگ» آينده ازجمله مواد نانو، بلكه براي پيچيدگي و گستردگي قوانيني كه بايد براي بازنگري قانوني قبل از استفاده از هرگونه فناوري يا فناوري جديد و نوظهور در جنگ در نظر گرفته شود، مرتبط است.