بررسي رابطه‌ي بين ميزان فعاليت بدني و فاكتورهاي آمادگي جسماني وابسته به تندرستي با سلامت عمومي سربازان در يك دوره آموزشي

با توجه به اهميت مسئله سلامت و تندرستي در جامعه كه علاوه بر جنبه فردي در تمامي دستگاه ها و سازمان هاي كشور به عنوان مقوله اي قابل توجه مورد بررسي قرار گرفته است لذا هدف از اين تحقيق بررسي رابطه‌ي بين ميزان فعاليت بدني و فاكتورهاي آمادگي جسماني وابسته به تندرستي با سلامت عمومي سربازان در يك دوره آموزشي مي باشد. بدين منظور تعداد540 نفر از فراگيران پادگان مالك اشتر ناجا اراك كه در ارديبهشت سال 91 جهت گذراندن دوره آموزشي به اين مركز آموزشي آمدند (سن 2/93 ± 22/25 سال، قد 6/18 ± 175/22 سانتي متر، وزن 11/81 ± 71/64 كيلوگرم و شاخص توده بدن 3/14 ± 22/76) به روش تصادفي انتخاب شدند. براي بررسي وضعيت آمادگي جسماني از شاخص هاي استقامت قلبي تنفسي(تست 1600 متر راه رفتن)، استقامت عضلاني(دراز نشست)، قدرت عضلاني(پرش جفت)، انعطاف پذيري(تست انعطاف پذيري عضلات پشت ولز) و تركيب بدن (شاخص توده بدن ونسبت دور كمر به باسن) و براي تعيين سطح فعاليت بدني از پرسشنامه‌ي فعاليت بدني بك و براي تعيين سلامت عمومي از پرسشنامه 28 سوالي سلامت عمومي استفاده شد. در اين تحقيق از ضريب همبستگي اسپيرمن براي بررسي ارتباط بين فاكتورها استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد، بين سطح فعاليت بدني با زير مقياس عملكرد اجتماعي، بين استقامت قلبي تنفسي و استقامت عضلاني با تمام زير مقياس ها و نمره كل سلامت عمومي و بين شاخص توده بدن با علائم جسماني و نمره كل رابطه‌ي معكوس معني داري وجود داشت (p≤0/05)، ولي بين فاكتورهاي قدرت عضلاني، انعطاف پذيري و نسبت دور كمر به دور باسن با سلامت عمومي و زير مقياس هاي آن رابطه معني داري وجود نداشت. يافته هاي اين تحقيق نشان داد، فراگيراني كه از نظر آمادگي جسماني و فعاليت بدني در سطح بالاتري بودند، وضعيت سلامت عمومي بهتري داشتند.