بررسي ابعاد، چشم اندازها و پيامدهاي نظامي پيش روي فرماندهان در جنگ‌هاي آينده

در طول دو دهه آينده، درگيري نظامي به احتمال زياد توسط همان عواملي مشابهي هدايت خواهد شد كه به طور تاريخي براي حفاظت از منابع، نابرابري‌هاي اقتصادي، و تفاوت‌هاي ايدئولوژيك با هدف كسب قدرت و نفوذ زمينه‌ساز بروز جنگ‌ها شده است. اما با ظهور فناوري‌ها، برنامه‌ها و دكترين‌هاي جديد و دستيابي بازيگران بي‎شمار به اين قابليت‌ها، راه‌هايي كه در آن جنگ به راه انداخته مي‌شود، تغيير خواهد كرد. تركيبي از حسگرهاي بهبود‌يافته، اتوماسيون و هوش مصنوعي با مافوق صوت و ساير فناوري‌هاي پيشرفته، سلاح‌هاي دقيق‌تر، متصل‌تر، سريع‌تر، برد طولاني‌تر و مخرب‌تر را توليد مي‌كند كه عمدتاً در دسترس پيشرفته‌ترين ارتش‌ها و در عين حال در برخي موارد در دسترس بازيگران كوچك دولتي و غير دولتي هستند. تكثير و انتشار اين سيستم‌ها در طول زمان، دارايي‌هاي بيشتري را آسيب‌پذير مي‌كند، خطر تشديد جنگ‌ها را افزايش مي‌دهد و نبرد را البته نه لزوماً تعيين‌كننده‌تر ولي به طور بالقوه مرگبارتر مي‌كند. با توجه به اهميت جنگ‌هاي آينده اين مقاله با هدف ترسيم احتمالي وضعيت جنگ‎هاي آينده در صدد است تغييرات بالقوه و احتمالي فناوري‌هاي بالقوه و كاربردهاي بديع آن در جنگ را در دو دهه آينده از سه جنبه متمايز يعني سخت‌افزاري، نرم‌افزاري و كاربران مورد بررسي قرار داده و چشم‌اندازها و پيامدهاي آن را بيان نمايد.