رابطه انسان و طبيعت در فرهنگ زيست‌بوم ايران و جايگاه طبيعت در الگوي شهر ايراني اسلامي

به لحاظ تاريخي شهرنشيني در ايران از قدمت چند هزار ساله برخوردار است و اولين كانون‌هاي شهري در محدوده تمدني ايراني شكل گرفته است و نمودهاي اين تمدن در شهرها تبلور يافته است. از سوي ديگر خواستگاه اصلي اسلام شهر و رشد و شكوفايي آن تا حدود زيادي به رونق زندگي شهري در محدوده تمدني ايراني اسلامي مربوط مي‌شود. بنابراين اجتماع مدني و شهري در شكل‌گيري و تداوم اين فرهنگ و ترسيم الگوي آينده آن از اهميت زيادي برخوردار است. در عين حال به اين نكته بايد توجه داشت كه به ‌طور كلي اجتماعات انساني و به‌ ويژه شهرها در بستر جغرافياي ايران به دليل محدوديت‌هاي طبيعي به شدت به الزامات محيطي طبيعي وابسته است و چشم‌انداز فرهنگي ايران را مي‌توان نمود بارزي از سازگاري و تعامل انسان و طبيعت دانست. بر اين اساس رابطه انسان و طبيعت در فرهنگ زيست‌بوم ايرانشهري، اهميت و جايگاه آن را ترسيم چشم‌انداز آينده الگوي زندگي باكيفيت و شهر پايدار ايراني اسلامي نشان مي‌دهد. جامعه مصرف‌گراي جديد درك روشني از محدوديت‌هاي زيست‌محيطي در فراهم ساختن نيازهاي مصرفي بي‌رويه ندارند. پس بايد به دنبال شيوه و سبكي از زندگي بود كه در درازمدت پايايي و پويايي خود را حفظ كند. پس لازم است كه در تدوين الگوي آينده زيست اجتماعي و فرهنگي يا الگوي ايراني اسلامي به الزامات توسعه پايدار و تاب‌آور توجه ويژه‌اي داشته باشيم.