مقدمه‌اي در باب تبيين مفهوم توصل

اهميت مسئله توسعه و پرداختن به آن در عصر حاضر بر كمتر كسي پوشيده است. پيش‌فرض مقاله پيش رو اين است كه رابطه مكمل و دوسويه‌اي بين توسعه و صلح وجود دارد. صلح، نقش بسيار مهمي در پيگيري امور بسترساز توسعه دارد. در زمينه توسعه، صلح به عنوان يك ضرورت اساسي و پيش‌نياز براي پيشرفت و رشد پايدار شناخته مي‌شود. نمي‌توان بدون توسعه به صلح دست يافت و بدون استقرار صلح نيز توسعه را در پي گرفت. به همين دليل است كه اكثر كشورهاي توسعه ‌يافته در پي صلح بوده و در سياست خارجي خود از هر گونه تنش و درگيري و تجديدنظرطلبي دوري مي‌گزينند. به عبارتي جامعه بين‌الملل و در رأس آنها قدرت‌هاي توسعه يافته به اين نتيجه رسيده‌اند كه در جهت رشد و ارتقاي هر چه بيشتر از هر گونه سياست‌سالاري و سياست‌زدگي فاصله‌گيري كنند تا موانع توسعه مرتفع شود. پرواضح است كه بديهي انگاشتن توسعه، راه به جايي نخواهد برد و در اين مسير به برنامه‌ها و راه‌حل‌هايي مبتني بر واقعيت‌هاي تاريخي، فرهنگي، اجتماعي، سياسي داخلي و خارجي نياز است كه هر كدام از اين موارد نيز از نظريه تا عمل، دستخوش جرح ‌و تعديل‌هايي بسيار خواهد شد. نوشتار حاضر با مطرح كردن مفهوم جديدي به نام توصُل كه حاصل تركيب دو مفهوم توسعه و صلح است تلاش دارد به دستيابي توصل از طريق توسل به زنان در جهت تحقق جامعه مثلي بپردازد كه مصداق بارز تحقق و در هم تنيدگي توسعه و صلح است.