كليدواژه :
تشيع , مهدويت , امامت , انتظار , نيابت , رهبري سياسي , انقلاب
چكيده فارسي :
پيروزي انقلاب را مي توان گوشه اي از قدرت اسلام و تشيع دانست ، انقلابي كه با پيروزي خود نظر اغلب تحليلگران انقلاب اسلامي ايران را به خود جلب كرد و ناظران خارجي را به حيرت انداخت. محور اصلي اين حركت و انقلاب، عنصر مذهب است كه پشتوانة آن، نهاد فكري وتاريخي شيعه است. انقلاب اسلامي ايران به عنوان انقلابي بر اي خدا و معنويت و ارزشها، نه تنها در اعتقادات اسلامي و شيعي ريشه داشت، بلكه محرك و هدف خود را در دين و مذهب تشيع مي جست و بشدت از انديشه ها و آموزه هاي شيعي متاثر بود كه ركن اساسي بعد سياسي و فكري آن در آرمان مهدويت تجلي پيدا كرده است. ايمان به امام عصر(عج) و ايده آل مهدويت جايگاه والايي در فرهنگ ناب شيعه دارد. شيعه، حيات و بالندگي خود را مديون آن است. فرهنگ مهدويت در شكل گيري مباني فكري و ايدئولوژيكي انقلاب ايران نقشي موثر و انكار ناشدني داشت و ايمان به مهدويت رمز پيروزي انقلاب اسلامي بود. روحيه انقلابي شيعه بر پايه انديشه بنيادين مهدويت شكل گرفته و اين ديدگاه كه مبتني بر انتظار طولاني مدت و بازگشت نهايي دوازدهمين امام شيعه است اساسي براي شكل دادن عصر جديد مي شود. اعتقاد به امامت و مسئله انتظار از جمله ويژگيهاي تشيع اند كه همواره در انديشه سياسي شيعه با اهميت بوده اند . انديشه سياسي شيعه با آموزۀ مهدويت همواره پويا و با نشاط بوده و اعتقاد به مهدويت،وجود منجي و پيروي از نايب امام عصر نقش اساسي را در قيام مردم ايران ايفا كرده است. مي توان بر اين اعتقاد پاي فشرد كه همۀ اركان لازم براي آفرينش يك تحول اجتماعي حقيقي همه جانبه و كامياب در انتظار مهدي موعود نهفته است. اعتقاد به وجود حجت عصر و انتظار ظهور او هميشه موجب اميدواري شيعه بــه آينده شده است. عتقاد به امام زمان موتور محركه هيجانات اجتماعي و عاملي است كه مردم را در حالت آمادگي كامل قرار مي دهد، زيرا وقتي انتظار فرج بر هر مسلمان شيعه واجب شد آنها براي هر حادثه اي آماده خواهند بود. به ويژه اينكه بر خود واجب مي دانند زمينه ظهور امام عصر را فراهم كنند. مردم شيعه ايران براي رسيدن به اين آرمان انقلاب خود را رقم زدند. ريشه انقلاب به موضوع امامت در ديدگاه شيعه و مسئله غيبت امام عصر (عج) ارتباط دارد و پيامدهاي سياسي آن عقيده كه تجلي عيني اعتقاد به نيابت است.اقندار مشروع رهبري سياسي در جامعه شيعي ايران نيز با توجه به مذهبي بودن انقلاب اسلامي ايران، به نقش اسلام شيعي در پيروزي انقلاب اسلامي اشاره ميكند و تمايلات شيعي را در انقلاب ايران از جمله عوامل قاطع و انكارناپذير برمي شمارد . اقتدار مشروع در اجتماع شيعه، از ديرباز بين رهبران سياسي و مذهبي تقسيم شده است، به گونه اي كه هيچ كدام از اين رهبران نمي توانند به طور صريحي مدعي نمايندگي كامل اراده امـام غايب، يعني رهبر عالي مقامي كه از قرن سوم هجري وارد دوره غيبت شده، باشند.از اين روست كه نقش امام خميني به عنوان يك كانون مركزي براي رهبري انقلاب ايران را مي بايست پژواكي از انتظار مداوم مردم ايران براي ظهور امام دوازدهم دانست.
چكيده لاتين :
The victory of the revolution can be seen as a part of the power of Islam and Shiism, a revolution that attracted the attention of most analysts of the Iranian Islamic Revolution and surprised foreign observers. The main axis of this movement and revolution is the element of religion, which is supported by the intellectual and historical institution of Shia. Iran s Islamic revolution, as a revolution for God, spirituality and values, was not only rooted in Islamic and Shiite beliefs, but also sought its motivation and purpose in Shiite religion and religion, and was greatly influenced by Shiite ideas and teachings, which were the cornerstone Its main political and intellectual dimension is manifested in the ideal of Mahdism. Faith in the Imam of the Age (AS) and the ideal of Mahdism has a high place in pure Shiite culture. Shia owes its life and growth to it. The culture of Mahdism played an undeniable and effective role in the formation of the intellectual and ideological foundations of the Iranian revolution, and faith in Mahdism was the key to the victory of the Islamic revolution. Shiite revolutionary spirit is formed based on the fundamental idea of Mahdism and this view which is based on long waiting and the final return of the 12th Shiite Imam becomes the basis for shaping the new era. Belief in imamate and the issue of waiting are among the features of Shiism that have always been important in Shiite political thought. Shia political thought with the teaching of Mahdism has always been dynamic and lively, and the belief in Mahdism, the existence of a savior, and following the Vice-Imam of the era has played a major role in the uprising of the Iranian people. It is possible to believe that all the elements necessary for the creation of a real comprehensive and successful social transformation are waiting for the promised Mahdi. Believing in the existence of Hujjat al-Asr and waiting for his appearance has always made Shias hopeful for the future. Belief in Imam Zaman is the driving engine of social emotions and the factor that puts people in a state of complete readiness, because when waiting for the doomsday becomes obligatory for every Shiite Muslim, they will be ready for any incident. In particular, they consider it their duty to provide the ground for the emergence of the Imam of the Age. The Shiite people of Iran made their own revolution to achieve this goal. The root of the revolution is related to the issue of imamate in the Shiite perspective and the issue of the absence of the Imam of the Age (AS) and the political consequences of that opinion, which is the objective manifestation of the belief in proxy. He points out the role of Shia Islam in the victory of the Islamic Revolution and considers the Shia tendencies in the Iranian Revolution as one of the decisive and undeniable factors. Legitimate authority in the Shiite society has long been divided between political and religious leaders, in such a way that none of these leaders can explicitly claim to fully represent the will of the Absent Imam, that is, the supreme leader who entered the Absence period from the third century of Hijri. It is true that the role of Imam Khomeini as a central focus for the leadership of the Iranian revolution should be seen as an echo of the continuous expectation of the Iranian people for the emergence of the twelfth Imam.
