واكاوي مرگ انديشي مولانا و بازتاب آن در شعر معاصر عمّان

مسألۀ مرگ و پرداختن به آن بخش اعظم سروده‌هاي عرفاني را در بر مي‌گيرد كه اكثر توجّهات آنها نشأت گرفته از مسائل دين و اسطوره است. مرگ انديشي، در داستان‌هاي مثنوي معنوي و حتّي در غزليّات مولانا، جايگاه والايي دارد. مرگي كه در ادبيات مدّ نظر است، بيشتر نكته‌هايي در جهت توضيح و تفسير اعتقادات اخلاقي و عرفاني است كه نمونه‌اي از ادبيّات تعليمي عرفاني محسوب مي‌شوند. شاعران عرب با استفاده از ترجمه‌هايي كه از نوشته‌هاي مولانا در دسترس آنها قرار گرفت با اين شخصيّت مهم جهان آشنا شدند، و چنان شيفتۀ آن شدند كه ردّ پاي انديشه‌هاي وي در بسياري از نوشته‌هاي نويسدگان متأخّر و متقدّم آنها يافت مي‌شود. در اين بين نويسندگان عمّاني كه حضور دين و مذهب را اساس ادبيات خود مي‌دانند، ارتباط عميقي با انديشه‌هاي مولانا دارند، و مرگ انديشي حضرت مولانا تاثير شگرفي بر اين شاعران داشته است، چنانچه خواهيم ديد روح مولانا در مرگ-انديشي اين شاعران نمايان است، و از جمله شاعراني كه آشنايي ملموسي با حضرت مولانا داشته‌اند مي‌توان به: يونس البوسعيدي، عائشة السيفي، عبدالرزّاق الربيعي، و سيف الرحبي؛ اشاره كرد. انديشه‌هايي چون بيهودگي جهان، وحدت مرگ و حيات، رويارويي با مرگ و لازمۀ آن در سروده‌هاي اين شاعران ديده مي‌شود. اين پژوهش براساس روش توصيفي-تحليلي نشان خواهد داد كه مرگ‌انديشي مولانا در نوشته‌ها و سروده‌هاي اين شاعران نمايان است و تنها تفكّرات اين انديشمند بزرگ جهان را به گونه‌اي ديگر و با زباني متفاوت منتقل كرده اند.