ترابط ايمان با عشق و رنج، از ديدگاه مولانا جلال الدين بلخي

ايمان درتكون و تجلي خود تابع مؤلفه هاي متعددي چون عشق و رنج است كه به عنوان دو عنصر جاذب و دافع، نقشي متضاد با يكديگر و در عين حال همسو در تعالي انسان مؤمن دارند. در اين پژوهش با تحليل محتوايي آثار مولانا جلال الدين بلخي، به تبيين رابطة ايمان با عشق و رنج پرداخته مي شود. از نظر مولوي، مشتركات فراوان ايمان و عشق، همچنين برجستگي عرفاني عشق، به اين معناست كه مراتب عالي ايمان، جداي از عشقي حقيقي متصور نيست. سازواري اين دو با عقل كلي و تغذيه متقابل آن ها از هم، مبين جايگاه رنج در اين بين است، زيرا بخشي از رنج ها حاصل انتخاب رفتاري عاقلانه است كه به شكل دروني يا بيروني و گاه به صورت ديگرساخت، كاركردي مثبت در ايمان مي يابد. سوز درون جزء جدايي ناپذير عشق، و رنج بيرون سبب تقويت ايمان است. منطق حاكم بر اين روابط، از عوامل سازندة منظومه اي چند ضلعي با مراتب تشكيكي گوناگون و مبتني بر تفسيري آگاهانه و پذيرشي اختياري است كه ايمان ناميده مي شود.