بررسي جامعه‌شناسي مقولة عدالت با تكيه بر مقايسة دو اثر نهج البلاغه و مثنوي

بي‌ترديد اغلب آثار ادبي با عاطفة شاعر يا نويسنده ارتباط مستقيمي دارد و از آنجايي كه آفرينندة يك اثر ادبي پرورش يافتة اجتماع است اثر او نيز خالي از عواطف اجتماعي زمان خويش نيست. در نتيجه دو ركن اجتماع و ادبيات ارتباط دو سويه دارند. اين مقوله در جامعه‌شناسي ادبيات مورد بررسي قرار مي‌گيرد و علمي ميان رشته اي است كه از دو نظر، نخست از نظر زيباشناسي و سپس از نظر مباني و مفاهيم اجتماعي، داراي اهميت است. با مطالعة جامعه‌شناسانة آثار ادبي در طول زمان مي‌توان به تحولات اجتماعي، ارزش‌هاي اجتماعي، پيشرفت و افول آن و شيوة زندگي مردم دست يافت. عدالت از مهم ترين ارزش هاي اجتماعي است كه در طول تاريخ در آثار ادبا به آن توجه شاياني شده است. از جمله اين آثار نهج البلاغه و مثنوي است كه با ديدگاهي ويژة جامعه شناسانه تدوين شده است. بنابراين نويسندگان اين پژوهش با مطابقت اين مقولة مهم اجتماعي در دو اثر ذكر شده جنبه‌هاي مختلف عدالت در جامعه و تأثير آن رفاه اجتماعي را بررسي كرده‌اند. دستاورد مهم اين تحقيق، پيوند تنگاتگ انديشه‌هاي جامعه‌شناسانة عدالت در جهان‌بيني امام علي (ع) و مولوي است كه در جنبه‌هاي مختلف قابل درك است.