جغرافياي فرهنگي ادبيات مقاومت رباعيات مولانا

با توجه به نظر«تامس دو كوئينسي» مبني بر «تفاوت بين ادبيات دانش و ادبيات قدرت اينكه كار اولي آموختن است و كار دومي بر انگيختن و اولي سكّان است و دومي پارو و يا بادبان»؛ ادبيات مقاومت از دستة ادبيات قدرت است؛ موضوع پژوهش اشاره اي به جغرافياي فرهنگي ادب مقاومت درونگرا در رباعيّات مولانا است، كه انعكاس آن را مورد بررسي و دسته بندي قرار مي دهيم. ضمن بيان كلي جغرافياي فرهنگي و معرفي آن شاخه اي از جغرافياي فرهنگي؛ يعني، ادب مقاومت در ايران از نظر سير و نمود ها، دسته بندي و تعريف شده است. فضايي كه، در تحليل جغرافياي فرهنگي در نظر گرفته شد متن است؛ يعني، متن به عنوان داده است كه پر از چشم اندازهاي فرهنگي در بسترهاي گوناگون است. ادبيات مقاومت، در دو دسته قرار مي گيرد: ادبيات مقاومت درونگرا و ادبيات مقاومت برونگرا. ادب مقاومت دراصل، ريشه در درون انسان دارد. اين پژوهش توصيفي تحليلي و مطالعات كتابخانه اي انجام گرفت. در جهان متن رباعيات مولانا، با چشم اندازي روبرو هستيم به نام جغرافياي فرهنگي ادب مقاومت. هدف پژوهش در اين گفتار، بيان درون-گرايي ادب مقاومت، در رباعيات مولاناست. با توجه به يافته ها و مؤلفه ها و حكمت عملي و تهذيب اخلاقي و فردي نتيجه مي گيريم؛ جغرافياي فرهنگي ادب مقاومت، در رباعيات مولوي معنوي و درون گرا است و جلوه هاي بر انگيخته از بصيرت اوست و نيز با توجه به بصيرت و نگاه هنري، به جهان مولوي، ميان جهان معني و جهان ديني، فرقي هست. همة اين ها در جغرافياي فرهنگي ادب مقاومت مولانا نمود پيدا مي كند.