تبيين جايگاه هوش معنوي در مثنوي معنوي

هوش معنوي، كاربرد معنويّت براي پاسخ گويي به نيازهاي ذهني و پرسش هاي بنيادين هستي شناسانه ي انسان است كه بر پاية عقايد ديني به كار گرفته مي شود و نقش اساسي در تأمين سلامت رواني و هدفمند كردن زندگي دارد. مثنوي مولوي، به عنوان مهم ترين منبع منظوم عرفاني در ادب فارسي، سرشار از مؤلفه هاي هوش معنوي است كه شناسايي و تأمل در آن ها مي تواند سالكان را در مسير رسيدن به مقصد راهبر باشد و مخاطبان عام نيز با استفاده از جنبه هاي تعليمي آن، به آرامش دروني برسند؛ به همين دليل بررسي هوش معنوي در مثنوي معنوي ضرورت فراواني دارد. در مطالعة حاضر تلاش شده است به تبيين مفهوم و مؤلفه هاي هوش معنوي در مثنوي مولوي پرداخته و با استفاده از قرآن و ديدگاه-هاي روان شناسان، مورد دقت و بررسي قرار گيرد. كاربرد مؤلفه هاي هوش معنوي در مثنوي معنوي بيانگر اين است كه مولوي پاسخي متناسب با درك خود، نسبت به خدا و هستي يافته، و با اعتقاد به خداي آفريننده، مخاطب را به زيبانگري و آرامش دعوت كرده است. مؤلفه هاي هوش معنوي در مثنوي معنوي، منطبق با آموزه هاي دين اسلام، به ويژه قرآن است؛ لذا ره آوردِ وحي الهي براي پرورش جان مولوي و تعالي بخشيدن به او جهت شكوفايي قابليت و توانايي ها در درك امور فرا مادي است.