تجلي آيهء شريفهء نور در شعر مولوي

نور به عنوان يكي از مباحث مهم و كليدي علاوه بر عرفان اسلامي، در تمام اديان مورد احترام و مقدس بوده است. سورة مباركه نور مهم ترين مشخصة نور را در تعاليم اسلامي بيان مي دارد. مولوي از جمله عارفان مسلمان است كه به مبحث نور اهتمام خاص داشته است و تك تك واژه هاي آية نور را با بياني شيوا در شعر خود گنجانده و از آن براي بيان اهداف معرفتي خود بهره برده است. مطابق آية نور، خداوند نور آسمان ها و زمين است و عالم هستي حاصل تجلي شئون الهي است. با اين بيان مولوي با الهام از آية 35 سورة نور، خداوند متعال را نور و بر مراتبي بودن نور تأكيد كرده است. او هر بصيرت و بينشي را برگرفته از نور حق تعالي مي داند و نوريت وجود انسان را به خداوند نسبت مي دهد. اين مقاله با روش توصيفي تحليلي به واكاوي وجوه مختلف معنايي واژة نور در آيه پرداخته و تجلي آن را در شعر مولوي تبيين مي كند.