بررسي عناصر داستاني داستان هاي بلند دفتر اول مثنوي معنوي مولانا

مثنوي معنوي داستان در داستان است و يكي از ويژگي هاي بارز آن، همين جنبۀ داستان‏پردازي و قصه گويي آن است. مولانا اين داستان ها را متناسب با مقصود مورد نظر خود و براي بيان تجربيات عرفاني، مفاهيم اخلاقي، موضوعات مختلف حكمي و تعليمي و در نهايت براي بيان رموز عشق و شور و شوق عاشقانه خود به كار مي برد. داستان هايي كه‏از همه نوع و در هر موضوعي هستند و نمي توان آن ها را به عناوين خاصي محدود كرد. اين داستان ها از جوانب گوناگون، تازگي و جذابيت خود را حفظ كرده و بستر مناسبي براي بيان مضامين و موضوعات مورد نظر مولانا فراهم آورده اند. سادگي بيش از حد زبان او در روايت داستان ها و به كارگيري مثل و تمثيل در شيوة خاص داستان سرايي باعث جذابيت فضاي داستان ها شده، به طوري كه هم در سطح روايي و هم در سطح تمثيلي، از جنبه هاي مختلف قابل بررسي هستند: از نظر ساختار، طرح، شخصيت ها، كاربرد گفت وگو و لحن در فضاي داستان، جنبة روايتي، سادگي زبان راوي در بيان حوادث و.... به همين منظور در پژوهش حاضر برگزيده اي از داستان هاي بلند دفتر اول مثنوي، مورد بررسي و تحليل قرار گرفته است.