نبوت از ديدگاه مولانا

نبوت، برگزيدگي ‌يك شخص از جانب ذات اقدس الله، براساس وحي و معارف خداوندي براي راهنمايي عموم مردم است. برهمين‌اساس مي‌توان گفت من‌‌جمله پربسامدترين مسائلي كه در اشعار و اقوال اديبان دوره‌هاي مختلف تاريخي مي‌توان مشاهده كرد، مفاهيمي است كه در باب شخصيت‌هاي ديني، پيامبران و داستان‌هاي مربوط به نبوت مي‌آيد. شايان ذكر است‌ يكي از آثاري كه مي‌توان آن را گنجينه‌اي غني از داستان‌هاي مربوط به نبوت دانست، مثنوي معنوي مولانا جلال‌الدين بلخي است. مولانا شاعري است كه مي‌توان او را از بزرگترين فاتحان قلة‌‌ روايت‌هاي ديني دانست. هنرمندي كه مضامين ديني و داستان‌هايي كه در خلال تاريخ، غبار تكرار بر آنها نشسته را با زبان گرم و آتشين، استعارات و كنايه‌هاي عميق و همچنين به مدد ذهن خلاق و شيفتة حق خود، به‌شيوه‌اي نوين و درخور فهم عموم آدميان، نقل كرده است. پژوهش حاضر با روش تحليلي-توصيفي و استفاده از منابع كتابخانه‌اي، ابتدا معناي نبوت را به تصريح توضيح داده است و سپس به بررسي اين مفهوم از ديدگاه مولانا -علي‌الخصوص در مثنوي پرداخته است. برآيند اين پژوهش، اين موضوع را نمايان مي‌سازد كه مولوي، نيل به سعادت و كمال و هم‌چنين وصال به ساقي ازلي را در ساية پير و مراد كه همان پيامبر است، مقدور مي‌داند. پيامبر هم‌چون چراغي، راه را از بيراهه نمايان مي‌سازد وحتي اگر خلاف شرع هم امر كند بايد از ايشان اطاعت كرد؛ چونان خضر كه موسي را به هر راهي كه رهنمون مي‌ساخت در برابر پير و مراد، غير تسليم و رضا چاره‌اي نبود. مولانا به هر دو نوع نبوت عامه و خاصه، اعتقاد قلبي دارد. نبوت عامه كه مخصوص اوليا و پيامبران است و همگي در نهايت، مريدان را به هدفي واحد رهنمون مي‌سازند و نبوت خاصه كه مخصوص پيامبر اكرم (ص) است. پيامبري كه مولانا او را نمونة كامل انسانيت مي‌داند.