تلفيق شريعت و طريقت در مثنوي معنوي

مثنوي معنوي تفسير عرفاني تعاليم ديني و آموزه هاي قرآني است. طريقت مولوي جداي از شريعت نيست بلكه طريقت او در محدوده ي شريعت سير مي كند. مولوي علاوه بر پذيرش ظاهر اوامر و نواهي دين، به شرح و تفسير عرفاني آن مسائل نيز مي پردازد. در مثنوي همه چيز رنگ وحدت دارد؛ در اين اثر عرفاني، توحيد علاوه بر نفي اله ها، به معني نفي همة هست ها، غير از هستي خداوند، نيز هست و لااله الّااللّه به لا هو الّا هو ختم مي شود. مولوي انبيا را نائبان خداوند مي داند و فرقي بين نائب و منوب نمي بيند. قيامت را كامل و نو شدن حيات انسان مي داند كه هم در اين دنيا در هر لحظه اتفاق مي افتد و هم در آخرت اتّفاق خواهد افتاد. معتقد به يگانگي ايمان حاصل از عبادات متعدد است امّا ايمان را اصل و جوهر، و اعمال عبادي را فرع و عرض مي داند. او معتقد است بدون اعمال، ايمان حاصل نمي شود، ايمان نيز به عبادات اعتبار مي بخشد لذا ايمان و اعمال عبادي لازم و ملزوم هم هستند.