نقش روانشناسي محيط و معماري منظر

منظر يك پديده ذهني و عيني است. اين بدان معناست كه منظر تنها يك فرم نيست بلكه تاريخي است براي روايت كه رابطه انسان با محيط را طي زمانها بيان مي كند. محيط و منظر بر حسب شرايط جداي از انسانها شكل نگرفته بلكه شكل گيري آن محصول تعامل انسان و طبيعت بوده است. طي بيست سال اخير رشته روانشناسي نيز مانند ديگر رشته هاي علمي به اين پديده يعني تاثير انسان بر محيط و تاثير متقابل محيط بر انسان بي توجه نمانده و به يافته هاي علمي چشمگيري دست يافته است. معماري منظر هنر و دانش جديدي است كه از همنشيني رشته هاي مختلف علم و هنر پديد آمده است. موفقيت آن در ساماندهي فضاهاي بيروني و توجه خاص به زيبايي فضا و ابعاد خاطره انگيز آن موقعيت ويژه اي براي آن در ميان هنرهاي رايج جهان كسب كرده است. در عين حال به دليل آغاز دير هنگام آن در جامعه ايران با نوعي سطحي نگري و بي مبالاتي در تعاريف علمي مواجه بوده است. منظر در تعريف امروز خود پديده اي پويا شناخته مي شود كه محصول توامان عين و ذهن بوده و به صورت محسوس و بي واسطه ادراك مي شود. معماري منظر در توليد محصولات خود وامدار هنرهاي تجسمي، گياهشناسي، جامعه و روانشناسي، تاريخ هنر، عمران و محيط زيست و تخصصهاي ديگري است كه حول محور طراحي فضاي بيروني وارد عمل مي شوند.