تأثير تغيير زمينة ديداري و سرعت حركت بر ميزان خطا در تكليف حركتي ريتميك

پژوهش‌هاي اندكي دربارۀ اثر اين تغيير زمينة بينايي بر اجراي تكاليف مداوم انجام شده است. هدف پژوهش حاضر بررسي تأثير تغيير زمينة ديداري و سرعت حركت بر ميزان خطا در تكليف حركتي ريتميك بود. مطالعۀ حاضر نيمه‌تجربي و از نوع بنيادي است. 60 دانشجو با دامنة سني ۱۹ تا 24 سال كه در دانشگاه شهيد چمران اهواز مشغول به تحصيل بودند به روش نمونه‌گيري در دسترس در اين پژوهش شركت كردند. شركت‌كنندگان تكليف ضربه‌زني دوطرفه را در 24 شرايط متفاوت يعني دو دشواري زماني (با ريتم 250 و 350 هزارم ثانيه) و شش حالت مختلف توهم (Bd-Bd،K-K ، Bz-Bz،K-Bz ، K-Bd و Bd-Bz) با دست برتر با استفاده از دستگاه سنجش مبادلة سرعت- دقت با ريتم مترونوم شنيداري انجام دادند. درصد ضربات صحيح به اهداف، پراكندگي ضربات نسبت به مركز هدف در اجراي تكليف ارزيابي و مقايسه شد. براي تحليل آماري داده‌ها از روش‌هاي آمار استنباطي تحليل واريانس مركب با سنجش مكرر و آزمون پيگردي بونفروني در سطح معني‌داري P =0/05 استفاده شد. نتايج نشان داد كه زمينة بينايي در قالب ابينگهاوس بر درصد ضربات صحيح در اجراي تكليف ضربه‌زني ريتميك سريع و كند تأثير دارد. در هنگام اجراي حركت در انواع توهم بينايي، درصد تعداد ضربات صحيح متفاوت است، ممكن است دليل تفاوت موجود بين ميانگين درصد تعداد ضربات صحيح، مربوط به توجه و دقت بيشتر شركت‌كنند‌گان در هنگام مواجهه با توهم كوچك‌شونده براي ضربه‌زدن به هدف باشد. پراكندگي ضربات حول مركز اهداف، در سرعت بالا در اكثر حالات توهمي بيشتر از سرعت پايين است. با توجه به اثرگذاري نوع توهم بينايي هنگام اجراي حركت، فرضية تفكيك جريان بينايي تأييد مي‌شود. همچنين قانون فيتز در مورد مبادله سرعت- دقت تائيد شد.