اثر 12 هفته تمرينات كاربردي بر سطوح كورتيزول و بتااندورفين

با شروع پاندمي كرونا، استرس شديدي بر جامعه حكمفرما شد. پژوهش حاضر اثر فعاليت جسماني بر سطوح هورمون كورتيزول به عنوان شاخص استرس و بتااندورفين را مورد بررسي قرار داده است. بدين منظور، يك سال پس از شروع پاندمي، 30 زن ميانسال فعالي كه يكسال بي تمرين بودند (2/23 ± 42 سال)، به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفي به دو گروه 15 نفره تمرين و كنترل تقسيم شدند. پس از ارزيابي اوليه ي سطوح پايه دو متغير و بررسي عملكرد جسماني(در سه آزمون عملكردي يك دقيقه ايي نشستن و برخواستن روي صندلي، بارفيكس خوابيده و پلانك)، گروه تمرين به مدت 12 هفته در فعاليت جسماني در منزل به شكل مجازي شركت كردند و گروه كنترل به زندگي عادي خود ادامه دادند. پروتكل تمرين شامل فعاليت هاي جسماني كاربردي، سه روز در هفته، با شدت 60-85 درصد ضربان قلب بيشينه بود. نمونه گيري مجدد خوني براي بررسي تغييرات كورتيزول و بتا اندورفين، 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمرين انجام و به آزمايشگاه ارسال شد. براي بررسي تفاوت بين گروهي متغيرها از آزمون تي مستقل استفاده شد. نتايج نشان داد در نتيجه ي 12 هفته تمرينات كاربردي در منزل، سطوح كورتيزول و بتااندورفين به طور معناداري در گروه تمرين نسبت به گروه كنترل به ترتيب كاهش و افزايش داشته است (به ترتيب p 0/05 , p=0/01). همچنين عملكرد جسماني شركت كننده ها در هر سه آزمون، بهبود معنادار داشته است (p=0/01). در نتيجه، اجراي مجدد فعاليت جسماني منظم موجب بهبود در سطوح هورمون هاي كورتيزول و بتااندورفين در دوران كرونا شده است.