تاثير هشت هفته تمرين استقامتي در دوفاز روشنايي و تاريكي ريتم شبانه روزي بر شاخص استرس اكسايشي دربافت پانكراس موش هاي ديابتي

مقدمه: هايپرگليسمي مزمن با افزايش آسيب هاي سلولي ناشي از فشار اكسايشي در بافت پانكراس همراه است. تاثير تمرين ورزشي درفازهاي مختلف سيكل شبانه روزي بر محافظت بافت پانكراس از استرس اكسيداتيو در شرايط ديابت ناشناخته است. هدف از اين پژوهش تاثير هشت هفته تمرين استقامتي در دوفاز روشنايي و تاريكي ريتم شبانه روزي بر شاخص استرس اكسايشي دربافت پانكراس موش هاي ديابتي بود. روش بررسي: در اين مطالعه، تعداد 18 سر موش NMRI (26 ± 3/22 گرم) تصادفي در 6 گروه كنترل سالم فاز روشنايي، كنترل سالم فاز تاريكي، كنترل ديابتي فاز روشنايي، كنترل ديابتي فاز تاريكي، تمريني ديابتي فاز روشنايي و تمريني ديابتي فاز تاريكي قرار گرفتند. سپس به روش تغذيه با رژيم غذايي پرچرب و تزريق تك دز استرپتوزوتوسين (20 ميلي گرم بر كيلوگرم) ديابتي شدند. پروتكل تمرين استقامتي (Vmax 50-60%)، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود. پس از بي هوشي، خون و بافت پانكراس برداشته شد. شاخص مقاومت انسوليني، شاخص استرس اكسايشي و ميزان بيان پروتئين Bmal1 در بافت پانكراس اندازه گيري شد. داده‌ها به روش ANOVA در سطح معني داري p 0/05 ارزيابي شدند. نتايج : 8 هفته تمرين استقامتي موجب كاهش معني دار مقاومت انسوليني (0.005= p)، شاخص استرس اكسايشي (0.05˂ p) و افزايش معني دار بيان پروتئينBmal1 (p=0.009) در موش هاي مبتلا به ديابت شد. ميانگين متغيرهاي مورد بررسي در دو فاز روشنايي و تاريكي با يكديگر اختلاف معني دار داشت (0.05˂ p). نتيجه‏گيري: تمرين استقامتي احتمالاً با افزايش عملكرد سيستم آنتي اكسيداني و بيان پروتئين هاي تنظيم فعاليت شبانه روزي سبب بهبود حساسيت انسوليني و آسيب اكسيدان در شرايط ديابت مي شود. فعاليت در فاز تاريكي سبب افزايش بيشتر متابوليسم سلول ها شده، در نتيجه انجام اين نوع تمرين ها در فاز تاريكي به عنوان يك استراتژي درماني جديد به اين بيماران مي تواند مورد بررسي قرار گيرد.