تاثير هشت هفته تمرين هوازي بر بيان پروتئين هاي سالمندي P53 و P16 بافت پانكراس موش هاي ديابتي

مقدمه: هايپرگليسمي مزمن با افزايش آسيب هاي سلولي ناشي از فشار اكسايشي همراه است و موجب افزايش مقاومت انسوليني شده و در سلول هاي بتا p53 و p16 را نيز افزايش مي دهد كه به القاي سالمندي در سلول هاي ترشح كننده انسولين بافت پانكراس منجر مي شود. هدف از اين پژوهش تاثير هشت هفته تمرين هوازي بر بيان پروتئين هاي سالمندي P53 و P16 بافت پانكراس موش هاي ديابتي بود. روش ها: در اين مطالعه، تعداد 15 سر موش NMRI (26 ± 3/22 گرم) به صورت تصادفي در سه گروه كنترل سالم، كنترل ديابتي و تمريني ديابتي قرار گرفتند. سپس از راه غذاي پرچرب به مدت 5 هفته و تزريق درون صفاقي استرپتوزوسين ديابتي شدند. پروتكل تمرين هوازي (Vmax 60-50%)، 5 روز در هفته به مدت 8 هفته بود. پس از بي هوشي، خون و بافت پانكراس برداشته شد. ميزان مقاومت انسوليني، غلظت پروتئين P53 و P16 در سلول هاي بتاي پانكراس اندازه گيري شد. داده‌ها به روش ANOVA با سطح معنا داري 0/05 ارزيابي شدند. يافته‌ها: برطبق نتايج هشت هفته تمرين هوازي در موش هاي مبتلا به ديابت نوع دو، كاهش معني دار مقاومت انسوليني (0/005=p)، غلظت پروتئين P53 (p=0/002) و P16 (p=0/10) را در بافت پانكراس به دنبال دارد. بحث و نتيجه‌گيري: تمرين هوازي احتمالاً با كاهش عوامل مربوط به سالمندي سلولي نظير P53 و P16 در سلول هاي بتا موجب بهتر شدن حساسيت انسوليني و به تاخير افتادن سالمندي سلولي ناشي از ديابت مي شود. لذا مي توان به اين نوع فعاليت ورزشي به عنوان يك رويكرد درماني غيرتهاجمي جهت بهبود شرايط اين بيماران نگريست.