اثر ناهمزماني محرك- پاسخ‌ها بر سازگاري عقب‌گرد در شرايط خستگيِ ناشي از تكليف استروپ

هدف: برخي پژوهشگران معتقدند كه در تكاليف دوگانه، برخي از جنبه ها ي پردازش مركزي مربوط به پاسخ مي‌تواند به صورت موازي رخ دهد. يك فرضيه در اين مورد اثر سازگاري عقب‌گرد (BCE) است. براساس اين فرضيه اگر نوع محرك- پاسخ‌ها در دو تكليف يكسان باشد، وجود محرك- پاسخ دوم باعث تأخير در زمان پاسخ محرك اول مي‌شود؛ هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر ناهمزماني محرك- پاسخ‌ها بر سازگاري عقب‌گرد در شرايط خستگيِ ناشي از تكليف استروپ است. روش‌شناسي: شركت‌كنندگان در پژوهش حاضر شامل 39 نفر پسر با دامنه سني 20 تا 24 سال بود. ابزارهاي اندازه-گيري شامل فرم رضايت آگاهانۀ شركت در پژوهش، پرسش نامۀ دست‌برتري ادينبورگ، ابزار سنجش دورة بي پاسخي روانشناختي، ابزار ايجاد خستگي ذهني اثر استروپ، پرسش نامۀ مقياس آنالوگ ديداري (VAS-F) براي ارزيابي شدت خستگي بود. آزمون شامل دو محرك با فواصل زماني مختلف بود كه شركت‌كننده بايد با سرعت هرچه بيشتر پاسخ مي‌داد. محرك ديداري اول 3 انتخابي بود، به صورت يك حرف انگليسي (A,B,C) بود. پس از بروز يك فاصلۀ بين محركي تصادفي، محرك دوم كه يك محرك ديداري زمان واكنش 3 انتخابي مربع رنگي (يكي از رنگ هاي قهوه اي، زرد و نارنجي) بود. يافته‌ها: نشان داد كه بين فواصل بين‌محركي مختلف در زمان پاسخ به محرك اول كه نمايشي از سازگاري عقب‌گرد است تفاوت وجود دارد و در فواصل پايين، زمان پاسخ به محرك اول كمتر است. همچنين زمان پاسخ به محرك اول در فواصل بين محركي پايين بين شرايط خستگي و غيرخستگي تفاوت وجود دارد. نتيجه‌گيري كلي: به‌طور كلي نتايج نشان داد كه حداقل برخي از جنبه ها ي مركزي مربوط به پاسخ مي‌تواند به صورت موازي پردازش شود. خستگي نيز بر اين پردازش موازي تاثير دارد.