نئو ني‌هونگا به مثابه پيوندي ميان سنت و مدرنيته در نقاشي ژاپني

نقاشي نئو ني‌هونگا در اصل پيشنهادي است براي بررسي مفهوم نقاشي مدرن (معاصر) به سبك ژاپني. نقاشي سنتي ژاپن كه چيزي حدود هزار سال قدمت داشت در سال 1900 ميلادي براي نشان دادن تمايز نقاشي ژاپني در مقابل نقاشي رنگ روغن غربي، در يك سبك واحد تحت عنوان ني‌هونگا (نقاشي به سبك ژاپني) تجميع شد و به فعاليت خود ادامه داد. نئو ني‌هونگا در قرن بيست و يكم و توسط هيساشي تنميويا به هنر معاصر ژاپن معرفي شد، اين سبك، نقاشي سنتي را به عنوان يك هنر مدرن احياء مي‌كند. به‌نظر مي‌رسد تنميويا قادر است تمام مضامين و زير مجموعه‌هاي نقاشي سنتي را در قالبي مدرن باز آفريني و روايت كند. سوال اصلي اين است كه هنرمند چگونه در حاليكه به نماد‌ها، نوع بازنمايي و چارچوب كلي ني‌هونگا وفادار است، توانسته حوادث، علايق و آرزوهاي معاصر را به اين جهان پر رمز و راز بيافزايد. در اين پژوهش شيوه‌هاي پيشنهادي تنميويا به عنوان عاملي موثر و پيوند دهنده سنت و مدرنيته در نقاشي ژاپني مورد تحليل و بررسي قرار خواهد گرفت. بديهي است در اين راه بررسي و معرفي زير شاخه‌هاي مختلف نقاشي ني‌هونگا مثل صحنه‌هاي سامورايي، كيمونو و حيوانات و بازتاب آن به شيوه‌اي امروزي در سبك نئو ني‌هونگا از اهداف پژوهش حاضر است. روش تحقيق توصيفي تحليلي است و مدارك و مستندات مورد نياز در اين مقاله اعم از مصاحبه با هنرمند، بررسي تصاوير و مستندات شامل مقالات و نقدها، به روش كتابخانه‌اي گردآوري خواهد شد.