گرايش‌هاي جديد هنرمندان ايراني در سال‌هاي1340 تا 1357 (اولين گرايش‌هاي مفهومي و زبان جديد)

جوامع انساني در طول تاريخ، در ابعاد مختلف، بر يكديگر تأثيرگذار بوده‌اند. آنچه كه در كلام باختين، به منطق مكالمه ميان آثار مشهور است، در عرصه هنر نيز خودنمايي مي‌كند. هنر ايران نيز در ارتباط با جريان اصلي هنر غربي از اين تأثيرپذيري به دور نبوده است. به صورت خاص، ظهور مدرنيسم در حوزه هنر، تأثيرات وسيعي بر هنر ساير جوامع داشت. هدف از انجام اين تحقيق بررسي تاثيرات هنر مدرن بر هنرمندان و آثار آنها در ايران است. پژوهش حاضر در صدد پاسخ به اين امراست كه گرايش‌هاي مفهومي و زبان هنر جديد در غرب از منظر ساختار و معنا چه تاثيري بر آثار هنرمندان ايراني گذاشته است؟ آيا هنرمندان ايراني نگرشي هم‌سو با غرب داشته‌اند يا اين كه به دنبال ايجاد فضايي مدرن در ظرف فرهنگ و زيست ايراني داشته‌اند؟ پيش از هر اقدامي بايد تعريفي مشخص از مفهوم مدرن براي اين بخش از جهان يافت تا ‏ بتوان سير تاريخي اين جريان را مشخص كرد. مقاله حاضر علاوه ‌بر بررسي هنر مدرن و گرايش‌هاي مهم و ارائه تعريفي اجمالي از آن‌ها، در ادامه به بررسي تجربيات هنر جديد در ايران پرداخته است. پژوهش حاضر به اين نتيجه رسيده است كه هنرمندان ايراني در دهه 40 و 50 به جريانات مدرن توجه كرده و در زمينة هنرهاي مدرن تجربيات مختلفي داشته‌اند كه سبب ايجاد تغييراتي در ديدگاه هنرمندان و همچنين در فرم و ساختار آثار هنري آنها شده است.