آنيميسم (Animism) (جاندار انگاري) در شعر سهراب

Animism in Sohrab’s poetry

مقاله حاضر به بررسي تأثير انديشه آنيميسم در اشعار سهراب سپهري مي‌پردازد. سهراب شاعر ذوق است و احساس، شاعر عشق است و حيات، آنچه در انديشه او ريشه تنيده، هنري است كه با عناصر طبيعت و انديشه‌هاي ماوراءطبيعي و نوعي گرايش عرفاني آميخته است، اين هنر و احساس زنده و موّاج را در تار و پود شعر او مي‌توان حس كرد. سپهري شيفته و دلداده و دلسوخته‌اي است كه عشق، نياز دروني اوست و اين شور، او را وادار مي‌سازد كه با دنياي بيرون خويش از طريق شناخت و عرفان رابطه ايجاد كند. احساس موّاج و زنده شاعر در اثناي اين ارتباط، روح تازه‌اي را در كالبد دنياي بيرون مي‌دمد. اين نگاه تازه سهراب به دنياي پر رمز و راز بيرون، ريشه در انديشه‌اي (آنيميسم) دارد كه حيات و سيلان بودن را در تار و پود همه موجودات مي‌تند و همواره در حال زيست با اين دنياي رمز ناگشوده است. كليد واژه: سهراب سپهري، آنيميسم، جاندارانگاري، شعر، حيات.

This essay studies the effect of animism thought in the poems of Sohrab Sepehri. Sohrab is a poet of gusto and feeling, is a poet of love and life, what is rooted in his thought is an art that is synthesized with elements of nature and supernatural thoughts and a kind of mystic tendency; this art and the vivid, ebullient feeling can be felt in the texture of his poem. Sepehri is enthusiastic, enthralled, and enthusiastic whose love is his inner need, so this passion forces him to make a relationship with his outside world through mysticism and cognition. The vivid and ebullient feeling of the poet through this connection brought out a new soul in the body of the world. This fresh look of Sohrab to the mysterious outside world is rooted in the thought (animism) which weaves life and soul to the texture of all beings and this is always existing with this mysterious (unresolved) world.