مطالعه تطبيقي روايت‌هاي سياوش و رامايانا بر اساس نظريه گرمس

A comparative study of the narrations of Siavash and Ramayana based on Garms theory

نظريه روايت با توجه به علم روايت شناسي كه از علم ساختارگرايي، فرماليست، نشانه شناسي و زبان شناسي سرچشمه مي گيرد؛ مورد توجه افرادي بود كه با نقد ادبي سر و كار دارند. به همين جهت روايت شناسي بدنبال پيدا كردن الگوي ثابت براي روايت و يافتن ارتباط هاي بين عناصر شكل دهنده ي روايت است. گرمس از مهم ترين نظريه پردازان حوزه روايت، اثبات كرد كه تمام اجزا قابل تفكيك هستند و الگويي انعطاف پذير را ارائه داد. لذا هدف اين پژوهش تحليل فرم روايي داستان سياوش در مقام يكي از كهن ترين داستان هاي ايران و داستان رامايانا در مقام يكي از باستاني ترين داستان هاي ادبيات هندوستان بر اساس نظريه گرمس است. پژوهش حاضر به روش توصيفي_تحليلي و منابع به كار رفته در آن اسنادي_كتابخانه اي است. دستاوردهاي پژوهش گوياي اين است كه هر دو داستان با نظريه گرمس همخواني دارد.

Narrative theory according to the science of narratology, which originates from the science of structuralism, formalism, semiotics, and linguistics; It was of interest to people who deal with literary criticism. For this reason, narratology seeks to find a fixed pattern for narration and to find connections between the elements that form the narration. Grams, one of the most important theorists in the field of narrative, proved that all components are separable and presented a flexible model. With a little meditation on many works called Jahni, it is possible to compare and analyze the theory of Grams narratology. Therefore, the purpose of this research is to analyze the narrative form of the Siavash story as one of the oldest stories in Iran and the Ramayana story as one of the most ancient stories of Indian literature based on Grams theory. The current research is descriptive-analytical and the sources used in it are library-documents. The results of the research show that both stories are consistent with Grems s theory, and the plot structure, action pattern and other narrative components of Grems can be included in these stories.