جلوه‌هاي ادب آييني و مولفه‌هاي پايداري در ديوان قاسم رسا

Manifestations of ritual politeness and stability components in Diwan Qasim Rasa

ادبيّات پايداري، روايتگر مقاومت و ايستادگي انسان‌‌ها در طول تاريخ است. شاعران اين عرصه، خود را در برابر درد و رنج اجتماع مسئول مي‌‌دانند و فرياد مظلوميت و عدالت‌‌خواهي ستمديدگان را به گوش جهانيان مي‌‌رسانند و با معرّفي اسوه‌‌هاي مقاومت و پايداري، مردم را به ايستادگي در برابر ستم و ستمگران فرامي‌خوانند. نويسنده در اين پايان‌‌نامه، به بررسي جلوه‌‌هاي ادب پايداري در اشعار قاسم رساپرداخته است. قاسم رسا يكي از شاعران معاصر مديحه‌‌سرا است. اشعار وي روان و عموماً ساده و بيشتر در مدح ائمۀ معصومين عليهم‌السلام است. در اين مقاله، پس از معرّفي شاعر و بيان آثار و جايگاه شاعري و فعاليت‌‌هاي سياسي و مذهبي او و همچنين بحث دربارة ادبيّات پايداري، به بررسي سير تحوّل و تطوّر اشعار پايداري اين شاعر پرداخته شده است، سپس مضامين پايداري كه در اشعار رسا به كار رفته است، استخراج گرديده كه علاوه بر مضامين اصلي، مضامين ضمني ادب پايداري را نيز در برمي‌گيرد. قاسم رسا در اشعار پايداري خود، ضمن بيان ظلم و جنايت ستمگران، چهرة مظلوم اهل بيت پيامبر را به تصوير كشيده است. وي با ترسيم آيندة روشن و معرّفي اسوه‌‌هاي مقاومت و پايداري، مردم را به قيام عليه ستم فراخواندهاست. حمد و ثناي پروردگار و مدح و منقبت پيامبر و اهل بيتش، بخشي از درون‌‌مايه‌‌هاي اشعار آييني و ادب پايداري رسا را تشكيل مي‌‌دهد.