« جلوه هاي مناجات و نيايش در آثار عطار نيشابوري»

Effects of supplication and prayer in the works of Attar Nishaburi

قرآن كريم به صراحت از تسبيح و نيايش تمامي كائنات سخن گفته است نظير نخستين آيه سوره مباركه جمعه كه مي فرمايد : يسبح لله ما في السموات و ما في الارض الملك القدوس العزيز الحكيم. در واقع طبق اين آيه شريفه، كائنات و همه آنچه كه در آسمانها و زمين است به طاعت و عبادت حضرت حق مشغول اند. در اين ميان، انسان كه خداوند بواسطه آفرينش او خود را احسن الخالقين خوانده، جايگاه خاص و ويژه اي را داراست. مناجات و نيايش مهم ترين پل ارتباطي بين بنده و معبود يكتا و ازلي است از اين رو بايد گفت نماز، تجلي گاه عشق و نياز و زيباترين سير معنوي انسان از ناسوت به ملكوت است. در نماز، انسان به زيباترين شكل ممكن با معشوق مطلق و يگانه به راز و نياز مي پردازد و زيباترين وجه بندگي خود را در آن به نمايش مي گذارد. عطار نيشابوري - شاعر و عارف بزرگ سده ششم هجري - پير اسرار صاحب دردي است كه در زمره نامداران عرصه عشق و عرفان است. وي در آثار خويش به گونه اي مبسوط و مفصل از نماز و نيايش بر درگاه معبود سخن رانده كه نگارندگان در اين گفتار بر آن اند تا به - گونه اي مجمل و مختصر- انديشه ها و عقايد وي را در مورد اين موضوع بررسي نمايند.