بررسي تطبيقي قصّة معراج در شعر احمد شوقي و ملك الشعراي بهار

A comparative study of the story of Miraj in the poetry of Ahmed Shoghi and Malik Al-Shaarai Bahar

شعر روايي فارسي از قرن چهارم به بعد با مضامين عرفاني به خصوص در مثنوي به اوج خود رسيد. با توجه به جايگاه ويژة ادبيات تطبيقي در جهان معاصر، شعراي فارس زبان و عرب زبان زيادي توفيق يافته اند تا قصص قرآني و وقايعي را كه در قرآن آمده است با جلوه هاي هنري خود، در شعر به نمايش بگذارند. به همين منظور قصد داريم با شيوة توصيفي و تحليلي، داستان معراج پيامبر را در ادب فارسي و عربي با گزينش ملك الشعراي بهار و احمد شوقي پي بگيريم و كاربرد قصص قرآن و عناصر موجود در آن را در سروده هايشان مورد بررسي قرار دهيم. در اين پژوهش، رخداد شگفت انگيز زندگي پيامبر (ص) - معراج - از منظر دو شاعر كه در سرودن اين داستان، شيوه ي كلاسيك را ترجيح داده اند بررسي مي شود و به رويكرد ساده، بي تكلّف ولي جذاب آنها در بيان اين رويداد كه حاوي ارزش هاي ديني اما فاقد مضامين بلند عرفاني قديم مي باشد، اشاره مي شود. كاربرد برخي عناصر داستاني بعلاوه تشبيهات روان از مختصات هر دو شعر است.