جلوه نمايي عشق زميني در كليد واژه هاي شعري سهراب سپهري و نزار قباني

Acomparative study of love themes in the work sohrsb sepehry and nizar gabbany

در اين مقاله سعي مي شود تا با روش بررسي تطبيقي و مقايسه اي ، موضوع عشق زميني و معشوقه در لسان شاعران معاصر ايران و عرب ( سهراب سپهري – نزار قباني ) به تصوير كشيده شود و در ديد معرض ديد افكار عمومي با سلايق مختلف قرار گيرد . تصويري كه از جايگاه زن در شعر شاعران معاصر ارائه شده است بيشتر بيانگر ادامه همان تصاوير تكراري و تقليدي شاعران شعر كهن بوده كه زن را در قالب يك معشوقه زميني و در كليشه هاي جنسيتي و در همان قالب هاي سنتي ستوده است . در اين ميان شاعران معاصر ايران و عرب همچون نزار قباني و سهراب سپهري تنها به بعد جسماني زن توجه نكرده و در كنار جسم زيباي زن ، روح بلند و والاي زن را تحسين كرده و تمام تلاش خود را در راستاي اعتلاي شخصيت زن به كار برده است . نزار قباني در شعر خود زن را موجودي برتر و مقدس مي داند . از ديگاه نزار قباني زن جزِء لاينفك جدا نشدني شعر مي باشد كه موسيقي شعر را در پژواك زن جستجو مي كند . نزار قباني در ميان شاعران عرب به شاعر عشق و زن شهرت يافته است . زن گاهي به عنوان زن و گاهي به عنوان معشوق آسماني و گاهي در هيبت موجودي كاملا زيبا و شايسته ي دوستي و دوست دارندگي در شعر نزار بروز و ظهور مي يابد . زن در شعر شاعران معاصر ايراني همچون سهراب سپهري داراي روح بزرگ و مقدسي ست كه زن را بر ساير افراد برتري مي دهد و مي كوشد كه زن را در اجتماع در اوج و در جايگاه حقيقي خود نشان بدهد . نگاهي كه اكثر شاعران به مقوله عشق و زن دارند همان سنتي ست و ادعاهاي آنان بيشتر از عمل در احساس شاعرانه بروز يافته و با تكيه بر مسند مردانه و از جايگاه مرد و غرور مردانه با حس برتر بيني نگاه فرومايه اي به زن و عشق او داشته و اين عشق لاينفك را به زن در راستاي منافع خود از ديد يك زن بروز داده اند . صدقيني يا سيدتي ... انا و كل الرجال كاذبون ( نزار قباني )