صنعتي سازي توليد پروتئين هيدروليز از ضايعات فرآوري آبزيان به عنوان نهاده توليد خوراك بچه ماهيان دريايي: محدوديت ها و فرصت ها

ضايعات شيلاتي در ايران يا مانند ضايعات قزل آلا دور ريخته شده و استفاده نمي شود و يا با صادرات آبزي به شكل كامل مانند ميگو و اسكوئيد، عملا به شكل محدود در دسترس است. ضايعات ماهيان دريايي نيز پس از تهيه فيله منجمد از آنها، حائز كيفيت متغير مي باشند. فرآوري ضايعات به روش هيدروليز منجر به توليد محصول پروتئين هيدروليز شده مي گردد كه از پپتيد ها تشكيل شده است. اين پپتيد ها كه داراي اندازه و تركيب خاص اسيد آمينه مي باشند يكسري عملكرد زيستي در بچه ماهيان دريايي و ميگو ايفا مي نمايند و از اينرو بعنوان تركيبات فراسودمند در توليد خوراك آبزيان مورد استفاده قرار مي گيرند. عملكرد پپتيد ها وابسته به نوع ضايعات، تازگي و كيفيت آن و شرايط هيدروليز مي باشد. در ايران ضايعات از فرآوري گونه هايي چون قزل آلاي رنگين كمان، ميگو، صنايع كنسروسازي، سرپايان، ماهيان دريايي، و گونه هاي ريز مانند ساردين و موتو ماهيان قابليت استفاده به روش هيدروليز را دارا مي باشند. از چالش هاي استفاده از ضايعات به اين روش مي توان به هزينه توليد، دسترسي به ضايعات تازه، چرخه فن آوري، و معرفي به صنعت ساخت خوراك اشاره نمود. در اين مطالعه، عوامل موثر بر توليد و صنعتي سازي در سطح ضايعات بعنوان ماده اوليه، هيدروليز بعنوان روش فرآوري ضايعات، و برخي دستاوردها مورد بحث قرار مي گيرد.