والدگري پس از طلاق در ايران: مروري نظام‌مند

پديده طلاق در جامعه امروز ايران به منزله يكي از آسيب‌هاي اجتماعي مطرح مي‌شود كه ريشه در تحولات فرهنگي و اجتماعي دارد و با پيچيده‌ترشدن زندگي، ميزان آن نيز افزايش يافته است. طلاق از عواملي است كه به صورت گسترده فرزندپروري را تحت تأثير قرار مي‌دهد. اين مطالعه با هدف مرور نظام‌مند پژوهش‌هاي داخلي در حوزه والدگري پس از طلاق در ايران انجام شد. روش پژوهش حاضر با رويكردكيفي و به لحاظ طرحي از نوع اسنادي بود. ميدان مورد مطالعه، مقالات و پايان‌نامه‌هاي فارسي مرتبط با كليدواژه‌هاي «والدگري پس از طلاق»، «فرزندپروري پس از طلاق» در پايگاه‌هاي داخلي (نورمگز، مگ ايران، پايگاه علمي جهاد دانشگاهي، پرتال جامع علوم انساني، ايرانداك) بود. حجم نمونه عبارت بود از مقالات و پايان‌نامه‌هايي كه كليدواژه‌ها را دربرداشتند و پس از برآورده نمودن ملاك‌هاي ورود، به صورت نمونه‌گيري هدفمند بررسي شدند. در مجموع 10 مطالعه مورد بررسي نهايي قرار گرفت. بررسي‌ مطالعات حاكي از آن است كه آموزش مهارت فرزندپروري مثبت، آموزش تعامل والد _ كودك، آموزش فرزندپروري به شيوه آدلر _ درايكورس و شناخت درماني مبتني بر ذهن‌آگاهي بر فرزندپروري پس از طلاق مؤثر است و از سوي ديگر متغيرهاي خودكارآمدي، سازگاري اجتماعي، كنترل عواطف، كيفيت رابطه والد _ كودك، دلبستگي ناايمن، والدگري ناكارآمد، روان‌بنه‌هاي سازش‌نايافته اوليه، بهزيستي رواني، احساس تنهايي و سبك‌هاي فرزندپروري در اثر مداخلات درمان بهبود مي‌يابند.