اثربخشي رويكرد راه‌حل محور بر بهزيستي معنوي زنان دچار دلزدگي زناشويي

پژوهش حاضر با هدف اثربخشي رويكرد راه‌حل محور بر بهزيستي معنوي زنان دچار دلزدگي زناشويي انجام گرفت. روش پژوهش حاضر، نيمه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون _ پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل تمامي زنان متاهل دچار دلزدگي زناشويي مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره شهر رشت در نيمه اول سال 1402 بود. از اين جامعه‌ي آماري با روش نمونه‌گيري در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه 15 نفره (15 نفر گروه آزمايش و 15 نفر گروه كنترل) جايگزين شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌ي بهزيستي معنوي پولوتزين و اليسون (2005) استفاده شد. گروه آزمايش 8 جلسه درمان راه حل محور گرانت (2011) را دريافت نمودند. داده‌ها با روش آماري كوواريانس چندمتغيري تحت نرم‌افزار spss-19 مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. يافته‌ها نشان داد كه فرضيه‏ي پژوهش مبني بر اثربخشي آموزش درمان راه‌حل محور بر بهزيستي معنوي زنان دچار دلزدگي زناشويي، مورد تائيد قرارگرفته است (05/0 P) و زنان دچار دلزدگي زناشويي گروه آزمايش نسبت به زنان دچار دلزدگي زناشويي گروه كنترل در پس‌آزمون، به‌طور معناداري، بهزيستي معنوي بيشتري داشتند (05/0 P). بنابراين، مي‌توان نتيجه گرفت كه آموزش درمان راه‌حل محور در افزايش بهزيستي معنوي زنان دچار دلزدگي زناشويي اثربخش است.