مشروعيت و مقبوليت سياسي در ديدگاه آيت الله مصباح يزدي

قدرت در امر سياست يكي از چالش هاي درازدامنه است كه تاريخ بشر را فراگرفته است. در اين ميان، انديشه ي مكتوب بشري پر است از آراء و ايده هايي در باب معنا و مبناي مشروعيتِ سياسي. علامه مصباح يكي از انديشمنداني است كه توانسته قدرت را از ساحت فلسفه ي سياسي آغازيده و از منظر انسان شناسيِ سياسي تحليل نمايد. ايشان، شرعيت كلامي و فقهي و نيز حسن اخلاقي قدرت را شناسايي و هندسه ي انديشه ي سياسي را بازتوليد كردند. نوشته ي حاضر بياني از مسأله ي مشروعيت و مقبوليت از منظر علامه مصباح است و مي كوشد تا نشان دهد ايشان چگونه مشروعيت حكومت را امري برآمده از ربوبيت تكويني و تشريعي فهميده و رابطه كارآمدي و مقبوليت مردمي با مشروعيت الهي را به تصوير مي كشد. توصيف نظريه و تقوي بخشيدن آن به واسطه بيان استدلال هاي گوناگون در همين حيطه، مسير دست يابي به اين هدف شد. بنابراين اولا وجود حكومت براي اداره امور اجتماعي لازم مي باشد، ثانيا نوع حكومت مي-بايست اسلامي باشد و ثالثا انسان ها نسبت به خود و يكديگر هيچ حق مستقلّي نداشته، حقّ به جميع جوانب براي خداوند است. آنچه كه گفته شد، روشن مي كند حكومت بايد مشروع باشد و حقّ حاكميت به بخش خاصّي از مردم اختصاص داشته، به واسطه خداوند است.