مباني انسان شناختي مديريت فرهنگ مبتني بر آراء علامه مصباح يزدي

Anthropological foundations of culture management based on the opinions of Allameh Misbah Yazdi

يكي از پيچيده‌ترين، غامض‌ترين و پر چالش‌ترين مفاهيم علوم انساني «فرهنگ» است و به تبع آن «مديريت فرهنگ» نيز خود را در يك پيچيدگي و تشتت آرا يافته است. تشتت آرائي كه تا نفي امكان «مديريت‌پذيري فرهنگ» پيش مي‌رود. براي رسيدن به ساحل آرامش از نگاه بزرگاني مانند علامه مصباح (ره) لازم است به عقب برگشته و مبادي و مباني بحث را بازخواني نمود. به چالش كشيدن مباني فلسفي فرهنگ و متعلقاتش، بسيار ضروري است. در اين چالش است كه عيان خواهد شد، در بسياري از آراي مختلف ما تنها با يك مشترك لفظي مواجهيم. نگاه‌هاي مختلفي كه مكاتب گوناگون به ماهيت فرهنگ، ماهيت انسان، ماهيت جهان اجتماعي، ماهيت مديريت فرهنگ و .. دارند. بنابراين اگر بخواهيم در باب مديريت فرهنگ عالمانه سخن برانيم، اين موارد بايد به صورت روشن و متقن و قابل دفاع منقح گردند. از آنجا كه همه اين مسائل مربوط به زيست اجتماعي انسان شكل مي‌گيرد، در اين تحقيق از انسان آغاز كرده و با تكيه بر آراي علامه مصباح (ره) درصدد ارائه پاسخ «مديريت فرهنگ چه مباني انسان‌شناختي‌اي دارد؟» هستيم. اين مقاله با رويكردي تحليلي و بررسي اسنادي آثار علامه مصباح (ره) انجام مي‌گيرد. مواردي چون؛ انسان بودن انسان، اختيار، امكان تاثير بر ديگران و از ديگران، انسان عنادورز، هرم سه بعدي نفس، غلبه گرايش، تحبّبي بودن، تفاوت، مراتب روح، اجتماعي بودن، فطرت الهي مشترك، رابطه فطرت با غريزه، ايمان شرك‌آلود، زيبادوستي، رابطه افعال و نتايج آن به عنوان مباني خاص مديريت فرهنگ شناخته شد.