ارتباط قلبي انسان با خداوند و نسبت آن با لذت‌خواهي در وجود انسان با تكيه بر آثار علامه مصباح يزدي

قلب انسان، خاستگاه معارف حضوري و شهودي است، از اين رو رابطه قلبي انسان با خالق خود، از مسائل مهم و اثرگذار در نظر اديان الاهي و به ويژه در معارف قرآن كريم است. در ديدگاه قرآن، هويت حقيقي انسان شامل ابعاد حيواني، انساني و الاهي است كه از نشانه‌هاي چند‌بعدي بودن چنين هويتي در وجود انسان وجود گرايش هاي مختلف دروني انسان است. از جمله گرايش‌هاي فطري انسان ميل به رابطه قلبي با خداوند متعال و ميل به لذت‌خواهي است. اگرچه در نگاه اوليه بين دو ميل بيان شده يك تعارض ظاهري قابل مشاهد است؛ ولي، ناديده گرفتن ميل به رابطه قلبي با خداوند، پاسخگوي ميل به لذت جويي ئر وجود انسان نيست و ارتباط بين اين دو گرايش در كنش‌هاي انساني نيازمند تبيين بيشتري است. يافته هاي پژوهش حاكي از آن است كه، در مسير لذت و كمال غايي انسان، اگر ميل به لذت ها در طول هم باشند تعارضي با هم نخواهند داشت و اگر در عرض هم باشند بحث اولويت‌بندي بين لذات پيش مي‌آيد. پژوهش حاضر با تكيه بر آثار علامه مصباح يزدي به دنبال ارائه تبيين نسبت بين ميل لذت خواهي و رابطه قلبي با خداوند است. روش گرد‌آوري داده ها كتابخانه‌اي و روش داده پردازي در متن توصيفي است.