مشاركت سياسي اجتماعي زنان در نظام حكمراني

اين مقاله با هدف بررسي نسبت مشاركت سياسي اجتماعي زنان در عرصه­ي حكمراني و تاثير تناقض­هاي هويتي بر آن در جامعه ايران، بر مبناي نظريه هويت گيدنز،تاجفل و جامعه­­پذيريي سياسي اجتماعي لوسين پاي نگاشته شده است. جامعه آماري اين مقاله تمامي زنان شاغل در استان‌هاي تهران، كردستان، لرستان، ايلام، فارس، سيستان و بلوچستان، خراسان و مركزي است. براي انتخاب نمونه‌ها از شيوه تركيبي نمونه‌گيري خوشه­اي چندمرحله‌اي و تصادفي ساده استفاده شد. براي تحليل داده­ها از ضرايب همبستگي، تحليل مسير و رگرسيون استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه 47 درصد از زنان موردمطالعه تعارض هويت فردي را در حد زيادي تجربه كرده­اند همچنين يافته حاكي از آن است زناني كه دچار تعارض‌هاي هويتي هستند ازنظر جامعه­پذيري سياسي و اجتماعي نسبت به زناني كه تعارض­هاي هويتي را تجربه نكرده­اند وضعيت متفاوتي دارند و ميزان جامعه­پذيري سياسي ، اجتماعي در زناني كه تعارض‌هاي هويتي را تجربه نكرده‌اند بيشتر است. نتايج حاصل از رگرسيون چند متغيره و تحليل مسير نشان داد؛ تعارض‌هاي هويت فردي بيشترين تأثير را بر عدم جامعه­پذيري سياسي اجتماعي زنان دارند. استنباط مقاله اين است؛ زنان در جامعه ايران در كشمكش ميان ساختارهاي هويتيِ سنتي و خواست­هاي مدرن و عامليت­گرايي سياسي قرار گرفته­اند و در اين فرآيند نوعي طرد سياسي براي آن‌ها برساخت شده است. به عبارت ديگر مي­توان گفت جامعه ايران امروز با پديدهِ «زيست سياسي متعارض زنانه» مواجه است و همچنان چالش­ها، سردرگمي­ها و بلاتكليفي­ها در حوزه زنان به دليل استمرار و تداوم چنين تناقض­هايي، پابرجا مانده و بحران­هاي سياسي و اجتماعي را نيز در پي داشته است. اين در حالي است كه به لحاظ اجتماعي زنان بعد از انقلاب اسلامي در جامعه ايراني رشد چشمگيري داشته­اند در اكثريت آنها داراي تحصيلات، شغل و يك موقعيت و منزلت اجتماعي هستند.