قانون اساسي مبتني بر تفسير؛ در ميانه‌ سنت و موازنه‌ نيروها

شكل ايده‌آل يك قانون اساسي در نظام‌هاي حقوق اساسي مدرن اين است كه در تلاطم ميان «ثبات» و «روزآمدي» به تعادل برسد و راه‌هاي نيل به اين امر، عموماً در تفاسير قانون‌گذار و قضات از قانون اساسي جستجو مي‌شود؛ تفاسيري كه مبتني بر ملاحظات انضمامي صورت مي‌پذيرد و امكان تبديل شدن آنها به رويه‌هاي ساختارمدار نيز وجود خواهد داشت. اين واقعيت‌ها باعث مي‌شود كه تفاسير لفظي و غيرلفظي از قانون اساسي در اعصار مختلف توسط مقامات عمومي، مرجع امر حقوقي قرار گيرند و اين مرجعيت ناشي از متن اصلي يا همان «نصّ» قانون اساسي است. اين جستار در پي آن است تا با نگاهي تحليلي به سير رشد اين هاله‌ي پيرامونيِ تفسيري قانون اساسي و قبض و بسط آن در طول زمان به ارائه‌ي رويكردي تازه به مفهوم «قانون اساسي» در نظام‌هاي حقوقي مدرن دست يازد. اين رويكرد مي‌تواند موجب گسترش فضاي فكري و عملي نظام حقوق اساسي شود و در نهايت به تعادل ميان ثبات متكي به نص قانون اساسي و در عين حال همراهي با ملاحظات انضمامي فضاي سياسي منجر شود.