مطالعه تطبيقي تصوير سازي و سينما با رويكرد آموزش تصوير سازي به كمك فيلم

مقاله حاضر به مطالعه تطبيقي دو هنر تصويرسازي و سينما مي باشد ؛ رويكرد آموزش تصوير سازي وهدف اصلي استفاده از قابليت هاي سينما تحقق اين رويكرد مي باشد با توجه تئوري هنري پانوفسكي و مطالعه تطبيقي،رويكردي آموزش محور به پژوهش داده شده سوال اصلي تحقيق آيا سينما مي تواند به عنوان ابزار مناسب درآموزش تصوير سازي مورد استفاده قرارگيرد؟ پاسخ سؤال و بررسي فرضيه كه سينما به عنوان ابزارآموزشي تصويرسازي مناس ب است درگروه پاسخ به سؤاالت فرعي است.1: خروجي كار هنر جويان تصويرسازي با نمايش يك فيلم نسبت به هنر جويان كه اين ابزار محروم بوده اند، چه تفاوتي دارد؟.2درصورت بهبود كيفيت اسكيس ها به روش پيشنهادي تأثيراين روش چگونه در كار هنرجويان نمود مي يابد؟ اين مقاله برمبناي مطالعات استداللي به روش بررسي ميداني با تحليل كيفي در راستاي رويكرد پديدارشناسانه نمادها است هدف پيش رو رسيدن به روشي كارآمد جهت افزايش راندمان آموزش تصويرسازي است راه حل مناسب به اين منظور بهره از پتانسيل هنر سينما است طي خروجي بر مبناي تحليل كيفي كه %82 نمرات A و B از ابزار فيلم براي آموزش بهره برده اند تعلق گرديد درحالي كه تنها 18٪ محروم از اين ابزار بودند نمرات A و B را كسب كنند طوري كه ،06 86 ٪ اسكيس هاي گروه الف به لحاظ معنايي و ٪64/5 آن ها به لحاظ فرمي از فيلم به صورت آشكار پنهان بهره جسته اند. نتيجه اين فرضيه كه سينما به عنوان ابزار آموزشي تصوير سازي مناسب است صحيح بوده و ميزان و چگونگي در حوزه ي عيني و ذهني بررسي گرديد.