مضامين و نقوش عاميانه بناهاي مذهبي مازندران و بيان هنري در آموزش فلسفه براي كودك )مبتني بر انديشه عالمه جعفري( 1

روش فلسفه براي كودك، مطالعهي جمعي يا خواندن داستاني كوتاه و چند مجلسي و خاستگاه آن فلسفهي تربيتي است. داستان سكوي پرشي براي تفكر كودكان از راه پرسش در مفاهيم بيانشده در داستان است كه اين پرسشها براي آنها مسئلهساز ميشود. براي خوانش بهتر و جذابيت داستان براي كودك، در راستاي استفاده از فرهنگ بومي در آموزش فلسفه براي كودك، ميتوان از نقوش عاميانه بناهاي مذهبي مازندران با توجه به مضامين متنوع برگرفته از متون كهن ادبي اين بناها، براي مصورسازي داستان استفاده كرد. انتخاب داستان و نقوش براي پرورش تعليم و تربيت و رشد اخالقي در كودك، ميتواند مبتني بر انديشهي عالمه جعفري باشد. به همين منظور اين پژوهش در پي پاسخ به پرسش اين است كه؛ آموزش فلسفه براي كودك در داستان بومي مصور شده با نقوش عاميانه در بناهاي مذهبي مازندران، مبتني بر انديشه عالمه جعفري چگونه بازخواني ميشود؟ روش پژوهش توصيفي ـ تحليلي و از منظر هدف كاربردي است. ابزار اين پژوهش منابع كتابخانهاي، دانشگاهي و از تحقيقات معتبر و مجالت علمي ـ پژوهشي برداشت كلي دارد. نقوش بناهاي مذهبي مازندران، بهصورت ميداني گردآوريشده است. انتخاب داستانهاي بومي براي آموزش فلسفه به كودك، متوني با مضامين مختلف )بومي، ملي، حماسي، اساطيري، مذهبي، ديني و اعتقادي( و مصورسازي با نقاشيهاي عاميانه بناهاي مذهبي مازندران كه با بيانهاي مختلف و مضامين متعدد ترسيم شدند، ميتواند بر اساس استداللهاي عالمه جعفري در فرهنگ و هنر در مسير حيات معقول باشد. درنهايت داستانهاي بومي مصور راهكاري مناسب براي پرورش رشد اخالقي و تربيتي كودك است.