بررسي امكان جمع آوري آب از سطح جاده ها و بزرگراهها جهت ايجاد فضاي سبز در مناطق خشك و نيمه خشك

امروزه كمبود آب خصوصا در مناطق خشك و نيمه خشك معظل بزرگي به شمار مي رود كه اكثر فعاليتهاي عمراني از جمله توسعه فضاي سبز را با مشكل مواجه مينمايد. البته بشر از آخرين فن آوري هاي موجود علمي وعملي براي حل اين مشكل كمك ميگيرد. استفاده بهينه از منابع آبي موجود و نيز تلاش در جهت دستيابي به منابع آبي جديد دو راه حل عمده براي رفع نسبي اين مشكل بشمار ميروند. برنامه ريزي جهت جمع آوري آب باران خصوصا از سطوح آماده شهري و برون شهري (پشت بامها، سطح عايق كارخانجات و انبارها، باند فرودگاهها، سطح معابر، خيابانها و جاده هاو ...) روشي است كه در بسياري از مناطق كشور ميتواند منبع آب پايدار و مناسب را جهت توسعه فضاي سبز ايجاد نمايد. در اين مقاله ويژگيها و چهارچوب كلي استفاده از سطح جاده ها و بزرگراهها جهت ايجاد فضاي سبز در مناطق خشك و نيمه خشك جهت تامين آب به منظور توسعه فضاي سبز اطراف جاده ها مورد بررسي قرار گرفته و علاوه بر برآورد مقادير آب قابل جمع آوري به مزاياي اجراي اين روش در ايران پرداخته شده است.