خوانش پسا استعماري افسانه هاي هرمزگان در مجموعه داستان «ترس و لرز» غلامحسين ساعدي (بر اساس ديدگاه هاي ادوارد سعيد)

داستان هاي عاميانه و جغرافيايي هر كشوري، منبع شناخت رفتارها و كنش هاي اجتماعي هر جامعه اند. هرمزگان به عنوان يكي از خرده فرهنگ هاي مهم ايران از اين قاعده مستثني نيست. مقاله حاضر به صورت كيفي با روش تحليلي-توصيفي بر روي مجموعه داستان «ترس و لرز» غلامحسين ساعدي انجام گرفته است و در صدد است تا نشان دهد كه در آن، مي توان بازنمود گفتمان هاي «پسا استعماري»1 را مشاهده كرد. ساعدي با استفاده از افسانه هاي كهن و باورهاي ديرين مردم جنوب ايران، و با بهره گيري از عناصر اسطوره اي نمادين، به تصويرسازي در بيان تقابل سنت و مدرنيته و ديگر مشكلات جوامع كنوني، به ويژه كشورهاي جهان سوم پرداخته است. مبنا و چهارچوب نظري اين تحقيق بر اساس نظريات پسا استعماري و شرق شناسانة «ادوارد سعيد»2مي باشد. وي يكي از مهم ترين پژوهشگراني است كه به نقش اين بازخوردها در دنياي استعماري اشاره كرده است. در اين مقاله تلاش شده است به اين پرسش پاسخ داده شود كه آيا بازتوليد و بازخواني اين اثر عاري از رويكرد انتقادي منجر به نگاه استعماري است يا خير. بر اين اساس بنا بر نظريات شرق شناسي ادوارد سعيد بر روي شش داستان ساعدي، اين پژوهش در صدد است تا زمينه هاي سلطه گري استعمار را در اشكال گوناگون اش از جمله نقل افسانه ها و اسطوره ها، در قالب هژموني فرهنگي نمايان سازد، و با كمك نظرية پسا استعماري به جزييات ظريف تر و دقيق تري در گفتمان استعمارگر و استعمار شده، بپردازد.