رفتار شناسي و بررسي تطبيقي شباهت هاي نمايشي سوگواري در شاهنامه و قوم بختياري

تحقيق پيش رو با هدف بررسي رفتارهايي آييني- نمايشي سوگواري شخصيت هاي پهلواني-اساطيري، در بزرگترين منظومه حماسه و تاريخ ايران شاهنامه حكيم ابوالقاسم فردوسي، با آيين هاي نمايشي سوگواري قوم بختياري، يكي از كهن ترين اقوام ايران زمين،انجام شده است. از آنجا كه بارها شاهد اجراي اين مراسم در ميان عشاير بوده ام و بسيار متاثر از تماشاي آيين به عنوان يك كارگردان تئاتر برانگييخته شدم براي رسيدن به پاسخ اين سوال كه ريشه و پيشينه رفتارهاي نمايشي نشسته در حافظه جمعي اين قوم چيست و چرا اين رفتارها چنين نظاره گران را حول الاحوال مي كند،چيست و تاريخش به كجا مي رسد. و من پژوهشگر تئاتر با شناخت جزء به جزء اين رفتارها چه كاربردي و بهره اي از آن در نما يش ايران مي برم. بررسي كنش و واكنش نزديكان متوفي در شنيدن خبر (كلاه انداختن، دو زانو به زمين زدن، خاك بر سر ريختن، شيون كردن) سردادن سوگ سرود (گاگريوها، سازهاي چپي نواختن) و برگزاري مراسم خاكسپاري و تدفين و آيين هاي مرتبط با آن (كتل كردن و...)از جمله مواردي است كه شباهت هاي غير قابل انكار اين دو مراسم را در دو مقطع تاريخي كاملا متفاوت اثبات مي كند. و در نهايت اين پژوهش تلاشي است براي يافتن راز اثر گذاري اين رفتارهاي كهن الگويي بر شركت كنندگان در مراسم سوگ و يافتن راهي براي كاربردهاي صحيح آيين، در نمايش و تاثير ان بر تاتر ايران و جهان.