بررسي شيوه هاي بازيگري در هنر قصه گويي تصويري پرده خواني

هنر سنتي پرده‌خواني تنها هنر قصه‌گو تصويري و نمايشي ايران محسوب مي‌شود كه سابقه‌اي طولاني در هنر و فرهنگ ايران دارد. اين هنر سنتي با ارزش تركيبي از سه هنر بازيگري، نقاشي و داستان است. در ميان اين سه عنصر؛ بازيگري كه توسط پرده‌خوان انجام مي‌شود، عنصر اصلي اين هنر محسوب شده و نقش اصلي در جذب مخاطب و برپايي اين آيين و هنرنمايشي دارد. عنصري كه در پژوهش‌هاي صورت گرفته در خصوص هنر پرده‌خواني يا اصلاً به آن پرداخته نشده و يا كمتر موردتوجه و بررسي بوده است. موضوعي كه در اين پژوهش به آن پرداخته‌شده است و پژوهشگر در اين مقاله سعي كرده به اين سؤال پاسخ دهد كه شيوه‌هاي رايج واصلي بازيگري در پرده‌خواني چيست و چگونه است؟ و به اين منظور از روش تحقيق موردكاوي كه ماهيت تبييني، توصيفي و اكتشافي دارد، استفاده‌ شده است. بررسي و تجزيه و تحليل اطلاعات گردآوري‌شده نشان مي‌دهد كه شيوه‌هاي بازيگري دروني و بازيگري بيروني مورد استفاده در اين هنر سنتي، كه توسط پرده‌خوانان ايراني اجرا مي‌شود، سال‌ها و چه‌بسا قرن‌ها قبل از نظريه‌پردازي شدن توسط استانيسلاوسكي و شاگرد او وسوالد ميرهولد در قالب نظريه‌هاي بازيگري واقع‌گرا و همچنين نظريه بيومكانيك در تئاتر غرب، در هنر پرده‌خواني ايران وجود داشته و به عنوان يك عنصر كليدي در هنر پرده‌خواني سنتي ايران از گذشته‌هاي دور، براي ارتباط پرده‌خوان با مخاطبانش مورداستفاده بوده است. علاوه بر اين، اين پژوهش نشان مي دهد، هنر پرده‌خواني برخلاف تصور بسياري كه آن را هنري سنتي و مربوط به گذشته مي‌دانند، برعكس در صورت شناخت و درك عميق قابليت‌هاي آن به ويژه در حوزه بازيگري، ظرفيت و امكان به‌روز شدن و چه‌بسا رونق مجدد را دارد، ظرفيت و امكان ذاتي كه اين هنر را طي قرن‌ها تا به امروز سر پا وزنده نگه داشته است و مي‌تواند الهام‌بخش ساير هنرها به خصوص هنرهاي نمايشي باشد.