قابليت هاي نمايشي داستان ليلي و مجنون نظامي

غنا در لغت به معناي سرود، نغمه و آواز خوش است و اثري كه احساسات انسان را به نمايش مي گذارد، مي توان به عنوان اثري غنايي به حساب آورد. يكي از قله هاي ادبيات غنايي ايران، نظامي گنجوي است كه در منظومه هاي خود عشق و سوز و گداز عاشقانه را به شكلي زيبا براي خواننده به تصوير مي كشد. يكي از آثار نظامي، ليلي و مجنون است كه داستان در واقع ريشه در داستان هاي فولكلور و داستان هاي كهن اعراب دارد. نظامي در منظومه ليلي و مجنون به زيبايي به خلق صحنه هاي عاشقانه مي پردازد و اين امر آثار او را به نمايشي زنده نزديك كرده است. در اين مقاله برآنيم كه به قابليت هاي نمايشي منظومه ي ليلي و مجنون نظامي گنجوي بپردازيم و جنبه هاي نمايشي اين اثر را مورد بررسي و تحليل قرار دهيم. هدف از اين كار در مرتبه نخست، شناخت عناصر نمايشي اين اثر و در مرتبه بعد فراهم آوردن امكان استفاده از اين اثر، در اقتباس ها و آثار داستاني و نمايشي جديد است.