پساكرونا و ضرورت تحول در روش‌هاي تدريس دوره ابتدايي: گسترش كاربست يادگيري معكوس

مطابق با برنامه راهبردي دوره ابتدايي، آموزش باكيفيت در سال‌هاي نخستين زندگي، امري الزامي و حياتي است و سوق دادن دانش‌آموزان به‌سوي علم، نهادينه كردن تفكر و پرسش گري، پرورش افرادي خلاق، مولد و انتخاب‌گر، از اهداف اصلي دوره ابتدايي قلمداد مي‌شود (صفايي، زارعي و سماوي، 1400). هرچند تحقق اهداف نامبرده در دوره ابتدايي، بيانگر دستيابي دانش‌آموزان به سطوح بالاي يادگيري است؛ اما نتايج مطالعات بين‌المللي حاكي از ضعف توانايي دانش‌آموزان ايراني در مقايسه با دانش‌آموزان ساير كشورها در اين زمينه است. ملكي آوارسين و مصطفي پور (1394) بيان مي‌كنند كه يكي از دلايل چنين وضعيتي، مربوط به شيوه‌هاي تدريس نامطلوب معلمان در دوره ابتدايي است كه بر حافظه محوري در دانش‌آموزان تأكيد دارد. در اين ميان توجه به يادگيري معكوس، به‌عنوان يكي از بهترين روش‌هاي جديد و فراگير محور تدريس، اين پرسش را مطرح مي‌كند كه آيا اين روش مي‌تواند در دوره پساكرونا (با توجه به ويژگي‌هاي دانش‌آموزان دوره ابتدايي و آمادگي نسبي دانش‌آموزان و معلمان ابتدايي در دوره كرونا در زمينه كاربرد فناوري در آموزش) مورداستفاده گسترده قرار گيرد؟